bozyaka

• zaman'inda izmirin sayfiye yeri olan, şimdi de hastanesi ile, cevik kuvveti ile, işçi aileleri ile garip bir semtidir bozyaka..
  
  1900lerin baslarinda, izmir'liler denize pek itimat etmez, yaz geldigi zaman ya bozyakaya ya da kızılçullu'ya bag evlerine giderlermiş.. işte o gidenlerde iki tanesi resat nuri gültekin'in ailesi ile necati cumali'nin ailesidir.. hatta öyledir ki, bozyaka semtindeki, köstence köprüsü ile bozyaka hastanesinin arasindaki yolun ortasindaki çitlenbik ağacıdır calikusu romaninda bahsedilen ağactir.. yani bozyaka'dan çıkmıştır kamuran, belki osman kibar parkı'nın orada sevmiştir ferideyi.. bilinmez...
  
  bunlari bilmeyen için, hastanedir artik bozyaka ve eczacilaridir sürüsüne bereketle.. artik üstünden apartmanlar çıkan bir sürü kaynagi vardir, ve bissuru kayasi vardir aslinda.. ömrümün 25 senesini geçirdiğim üçgenin bir köşesidir ve şu an üstünde bulunan her apartman inşa edilirken, inşaasından bakir calinmiş, 2 kattan kuma atlanip ele kedi boku gelmiş ve eve gidilmeye üşenen hallerde her elektrik direğine işenmiş bir semttir..
• çevre yolundan aydın yönüne giderken buca ve tınaztepe ayrımlarından önceki otoban çıkışından ulaşılan semt.
• dudaktan kalbe romanının gectigi izmir semti. o zamanlar uzum baglari bahceler zeybek pinarlariyla unlu imis
• doğup büyüdüğüm yer. çok eski değil 80'ler ve hatta 90'ların ortasına kadar, bahçesinde kuyu ve ağaçların olduğu 3 tane büyük eski köşk vardı benim hatırladığım, hepsi apartman blokları oldu şimdi. neyse ki müze olarak reşat nuri güntekin'in evi duruyor en azından. trt'de çalıkuşu ya da dudaktan kalbe'nin yayınlandığı dönemde bir gün, annem elektrik ya da su faturasını yatırmaya gitmiş. fatura adresinde bozyaka yazdığını gören veznedeki memur "çok üzüm bağı ve asma var mı hala?" diye sormuş. annemde "malesef hiçbir şey kalmadı" diye yanıylamış haliyle...
  
  birde buranın delikanlıları için söylenen "bize derler bozyakalı, bol yakalı bol façalı, bezelyeden?? tüfek, bamyadan?? saçma, erkeksen bozyakadan kaçma" diye manimsi birşey vardı.
• aynı zamanda ankara'nın nallıhan ilçesine bağlı bir köy.
• malasef izmir' in en geri kalmış,en karışık şehirlerinden biri olan yer. izmir'den nefret etme vesilesi.
• eşrefpaşa , yağhaneler , yeşilyurt ve karabağlara komşu semttir. ulaşımı kolaydır. çankaya ve konaktan kalkan pek çok otobüs buradan geçmektedir. izmir geneline göre semt yapısı muhafazakardır. pek çok cami bulunur. zincirlikuyu ve bozyaka camisi bunların en büyükleridir.
• idari olarak tek başına bir mahalleyken, daha çok etrafındaki mahallelerle birlikte (bahar, çalıkuşu, gülyaka vb.) semt olarak bilinen yerleşim yeri. saim çıkrıkçı caddesi, yeşilyurt'la aralarında sınır olarak kabul edilebilir.
  
  mahalle bazında 15000 nüfusu varken, yukarıda bahsettiğim şekilde semt bazında düşünürsek yaklaşık 50000 kişi yaşar burada.
• kafanızda bir izmir imgesi varsa onu kafanızın içine gömdürten semt.
• 24 senedir yaşadığım semt. çocukluğum, gençliğim tüm yıllarım bu rezil semtin sokaklarında geçti. nasıl hala bıçaklanmadım ve niye hala torbacı değilim gibi soruları kendime sormama neden olan izmirin en varoş semtlerinden biri.