• bir edebiyat türü *. kendine has karakterler, olaylar ve genellikle anlamsız, saçma ama tuhaf çağrışımlara neden olan kelimeler içeren, esprili ya da garip şiirler için kullanılıyor. mutlaka şiir olması gerekmiyor ama çoğunlukla şiir formatında var. bilmeceler, bulmacalar, tekerlemeler, palindromelar * gibi kelime oyunları içeriyorlar. yanlarında yine bakınca net bir şey ifade etmeyen çizimler, grafikler de oluyor.

    rastgele bir saçmalık değil ama bunlarda hakim olan, hem grafiklerde hem edebi eserde bulunan bu mantıksızlık içinde dilbilimsel, duygusal ya da etik olarak mantıklı, akla yakın kabul edilen formlara bir zıtlık oluyor. kendi içinde bir mantığı var yani bunların. yani başka bir deyişle, buradaki saçmalık aslında bir anlama, farkındalığa dayanıyor, kabul edilmiş doğru davranış kalıpları üzerinde, anlamlı kelimeler kullanarak hareket ediyor. metaforik olarak dikkat çekmeyi tercih ediyor.

    bu yöntemi kullanarak yazanlar, saçmalığın içinde sadece saçmalık görmüyorlar, ötesini görüyorlar, gerçeklerle oynuyorlar, bunu "hayatın aynadan yansıyan tarafı" olarak tarif ediyor hocalar derste * ve bunun anlamı bozan değil artıran, değer kazandıran bir yöntem olduğunu söylüyorlar.

    bu format genellikle çocuklara yönelik hazırlanan eserlerde kullanılıyor. çünkü çocuklar kendilerinin yapmadığı, oluşurken katkıda bulunmadıkları bir yetişkin dünyasında yaşıyorlar ve henüz o dünyanın kurallarıyla tam olarak tanışık olmuyorlar. dolayısıyla bu yöntemle onlara ulaşmak daha kolay oluyor. deyimlerin kullanımı çocuklar için son derece absürd ve mantıksız olabiliyor gerçek hayatta örneğin. bu tür eserler çocukları, mantıklı olanla olmayanı, ciddi olanla olmayanı ayırmak konusunda bir miktar hazırlayabiliyor. abartılı espri anlayışı kullanıldığından çocuk burada yapılanın şaka olduğunu anlayabiliyor, buradaki kelime oyunlarının çocuğa hem dil konusunda hem de hayatla ilgili genel bir yeterlik kazandırdığı düşünülüyor. edebiyat aleminde bu tarz yere göğe konulamıyor bu yüzden. yapılan şey basitçe, ya bir kelimenin benzer okunan bir başka kelime yerine kullanılması (eat it gibi) ya da airplane benzeri filmlerde gördüğümüz gibi mevcut hadisenin aşırı abartılarak anlatılması, garipliklerin iyice alt çizgili yansıtılması gibi bir şey.

    bol miktarda aliterasyon ve kafiye de kullanılıyor. çocukların en sevdiği okuma parçaları bunlarmış yapılan araştırmalara göre de. genellikle bu saçma görünen cümle gruplarının içinde çocuklara hayat dersi veren, içinde bir mesaj bulunan bir şeyler de oluyor. çoğunlukla okul hayatıyla dalga geçen, aile yaşantısının parodisini yapan çalışmalar var. çünkü çocukların en iyi bildikleri şeyler bunlar. genelde, özellikle uydurulmuş isimler ve yaratıklar olması (snark gibi), normalde bir araya gelmeyen karakterler kullanılması (kedi ve baykuş gibi), sıfatların normalde kullanılmayacağı yerlerde kullanılması (ışıldayan kulak gibi), çizimlerde insanların acaip bi şeylere benzetilerek çizilmesi (hayvan ya da bitki gibi) yöntemler kullanılıyor. her ne kadar çocuklar için yapılıyorsa da genelde büyüklerin de okuyabileceği çalışmalar var, zaten bunların çoğu edebi şaheser kabul edildiğinden edebiyat derslerinde mutlaka bahsi geçen çalışmalar. en iyi örneği olarak lewis carroll'ın the hunting of the snark'ı gösterilir. ama alice harikalar diyarında da bence gayet nonsense literature'dır. (aradım ama türkçe karşılığını bulamadım bu arada)
  • “to write about nonsense is like going to sea in a sieve…” – wim tigges
hesabın var mı? giriş yap