kediciklerim

• sevimli mi sevimli bir gülper refiğ kitapçığı. kendisi, ankara'dan cihangir'e, burgaz adası'ndan sapanca'ya, hayat(lar)ında iz bırakan kedileri ve onlarla anılarını/maceralarını kaleme almış. ince bir kitap, şahsi basım sanırım. (en azından bendeki eski nüsha öyle.) lakin kedicanların öykülerini öyle güzel tasvir etmiş ki, tekrar basılsa ve okuyucuyla buluşsa ne iyi olur. (yalnız, son yıllarda içi boşaltılan ya da anlamı mahvedilen pek çok kelime gibi, kedilerle ilgili kelimeler de talihsizliğe uğradı. kitap tekrar basılacak olsa bile, korkarım ki adına bir müdahale olur ya da her şeyi diline dolayanlar tarafından tiye alınır.)
  
  gülper hanım'ın kedileri tanımladığı bazı cümleleri okurken, onlarla ne kadar benzer yönlerimiz olduğunu düşündüm:
  
  "kediler güven duymadıkça insanlarla içli dışlı olmaya pek yanaşmaz. araya bir ihtiyat mesafesi koyarlar."
  
  kendisi ayrıca, kedilerle köpekler arasındaki düşmanlığı da farklı bir boyuttan yorumlamış, resmen düşünceme tercüman olmuş, o da çok hoşuma gitti:
  
  "köpeklerin kedilere bu kini nereden kaynaklanmaktadır bilmiyorum. onların özgür kişiliklerinden, bağımsız karakterlerinden kaynaklanan bir aşağılık duygusunun sonucu mudur bu nefret acaba? bağımsız kişilikli insanları ortadan kaldırmak için sürü hâlinde bir araya gelen bazı insan topluluklarını düşünüyorum da, acaba diyorum, bir paralellik kurulabilir mi?"
  
  kitapta kedilerin çok tatlı çizimleri de mevcut. betül incedayı resmetmiş sanırım; imzalara bakıldığında öyle anlaşılıyor. (ki kendisi, kedisiyle beraber kitapta da yer alıyor.)
  
  ev ev gezen ve köşelere teklifsizce kurulan zümrüt, maceracı adalı, eski kulağı kesikler gibi iflah olmaz kuyruğu kesik munis; garibe ve çocukları yaşar, hacer; insanı hüzünlendiren engelli panço ve daha nice canın yer aldığı kitabı keyifle okudum. istanbul bambaşka, nadide bir şehir; ama sokaklarında böyle canların olduğunu ve sakinlerinin hem gönüllerinde hem de anılarında yer bulduğunu bilmek de kendisini gözümüzde ayrı bir kıymetlendiriyor.