kuytumda

• gonca özmen'in hera tarafından 2000 yılında basılan ilk şiir kitabı. tükenmiştir.
• bir gonca özmen şiiridir.
  
  yüzüne bıraktığım orman yitirdi yankısını
  albümün tozunda darmadağın anılar
  aynalar mı yanlış, kendime benzerliğim mi?
  neye dokunsam çürüyorum kuytumda
  benimki bir iç kanama, bir bozkır sıkıntısı
  sözcükler dalgın ve upuzun üzüntü
  çiçeğin ruhu üşüyor gürültünden
  gölgen de kalmadı bak, o itiraz
  bekleyiş eritiyor buzdan sarayı
  nedense dili yok gecenin ağzında
  dal üstü bir konmak bizimkisi
  tanrılar bile baş edemedi işte sonsuzla
  zaman unuttu dipteki batıkları
  yollarda aynı kaygısızlık yine
  şimdi ancak karanlığımıza gidebiliriz
  boşluğunda dolaşıyor paslı bir hançer
  kahverenginin hüzün olduğu kalıyor geride
• 18 yaş ve öncesinin ürünleri olması elbette dikkate alınmalı ve fakat bu şiirlere ödül vermek, hadi ödül verdiniz kitap haline getirip basmak hangi mantığın veya konjonktürün sonucudur merak etmekteyim. biri cevaplasın.
• sığ şiirin, pardon, yani bir şiirin içinde geçmesi gereken hemen hemen tüm kelimelere sahip şiir.
  
  boşluğumuzu astığımız kahverengi hüzünler mi arasınız, idelerimize saplanan paslı hançerler mi, yoksa dilsiz geceler mi? hepsi var çok şükür... tabi şimdi sonsuza teslim olan tanrılardan ve ruhu üşüyen çiçeklerden bahsetmeyeceğim, zira ben de yaşa hörmet ederim. (kafiye var farkındaysan.)