fotografta çıkmak

• edip cansever zirvesinde okunmasını büyük bir hevesle beklemiş olsam da okunmadığı için içimde kalmış olmasının etkisiyle buraya eklemek istedim...
  
  pazarcılar gitmiş ipleri kalmış
  ilkyazla birlikte – güz çekmiş saçlarından –
  boşluğun ölüsü kalmış.
  
  ben ilkyaz filan görmedim – diyor –
  beyoğlu’nda, aynalı pasaj’daki
  beyaz giysili düğmecileri saymazsam
  bir de
  şu şaşkın cumartesiyi
  masa örtüsünün üstünde
  su kenarlarında üşüyen kelebekler gibi
  konup konup kalmıyor ya, onu
  saymazsam diyor
  ve diyor ki – bir şey demiyor –
  ah bu çekik gözlü akşamüstleri!
  
  (ayçiçeği yiyen çocuk
  yün ören kadın
  rakısını yudumlayan adam
  sokağa bakan herhangi bir oda
  arka bahçede
  herhangi bir mermer masa)
  ah bu iri gözlü akşamüstleri
  ve kahverengi
  (herhangi bir yarın
  herhangi bir yarından sonra)
  diyor ki – bir şey demiyor –
  öyleyse neden sığdırıyorum bu görkemli güne
  durup dururken
  bir piknikteki o dayanılmaz can sıkıntısını
  ve neden
  kar yağınca bütün meyhaneler birbirine benzer
  ve tenha semtler
  ve gelmiş geçmiş bütün yolculuklar
  - ve oteller oteller –
  birbirine
  uzun uzun düşünmeli bunları da.
  
  bir fotoğrafta çıkmak gibi oluyor her şey
  anlamadığı bu
  - ve anladığı –
  ben ki bir boy fotoğrafıyım – diyor –
  yaşarken yaşamazken
  ikisi de aynı şey
  aynı
  yani bir fotoğrafta çıkmak
  - ah bu kımıltısız akşamüstleri! –
  
  boşluğun ölüsünü kaldırıyorlar
  kadınlar kirpikleriyle
  adamlar yere bakarak
  çocuklar incecik dudaklarıyla
  o
  ‘bir fotoğrafta çıkmak’
  durarak kaldırıyor boşluğu
  çünkü
  fotoğrafta çıkmak
  çoktan ödünç almış oluyor onu.