sabetaycı ^*

• (bkz: sabetaycılık)
• (bkz: ılgaz zorlu)
• yüzüncü adda bol bol bahsedilen kimseler. esas oğlanın pek yakin bir arkadaşının babası bunlardandı.
• (bkz: sabetaycı soyisimleri)
• (bkz: the lost messiah)
• (bkz: sabetay sevi)
• asıl amaçları yahudiliği yaymak olan fakat müslüman olduklarını söyleyip müslüman gibi ibadet eden gizli yahudilere verilen ad. hakkında yapılan tartışmalar fazlasıyla abartılmıstır ve gunumuzde de sabetaycılar pek kalmamıştır.
• saskinlik belirtileri:
  sabetaycilik bir mezhepdir. hayir.
  sabetaycilik bir gruptur. hayir.
  sabetaycilik gizli yahudiliktir. hayir.
  
  cozum:
  sabetaycilik hizla tam olarak ne oldugu halka arz edilmelidir. hah tamam. evet. bildiniz. bildim.
• necdet sen'in bunlar hakkinda yazdigi yazi unutulamayacak cinsten bir yazi. cercevelenebilirde.
  
  beyaz adam
  necdet sen 7 subat 2002
  
  pasa dedeler, konaklar, hizmetçiler, halayiklar, dadilar, hususî fransizca
  ve keman dersleri, yalova'da yazliklar, balolar, madalyalar, asalet
  ünvanlari, antika mobilyalar...
  
  osmanli hâk ile yeksan olup da türkiye cumhuriyeti kurulurken, o günün
  aristokrat sinifi "vapor"lara doldurulup vahidüddin han ile birlikte
  evropa'ya sürgüne mi gönderildi saniyorsunuz?
  
  no monser. onlar ekseriyetle burada kaldilar.
  
  kimileri uzak görüslüydü, iktidarin el degistirmekte oldugunu sezmistiler,
  kimileri ise sirf helecandan, romantizmden, üçer beser milli mücadele
  saflarina katildilar.
  
  hatta cumhuriyet'i de onlar kurdular. her ne kadar ders kitaplari baska
  türlü söylese de, osmanli'nin projesidir cumhuriyet ve batililasma.
  
  türk memed ve kürt memo çanakkale'de siram siram biçildi emperyalizmin
  mitralyözleriyle; ama pasa hazretlerinin raki sofrasinda onlar degil,
  osmanli sosyetesinden yunus nadi bey'ler, kiliç ali bey'ler, celal ve ismet
  bey'ler yer aldi. kim sallandirilacak urganin ucunda, kimler banka ve
  fabrika kuracak, kimler ermeni matbaacidan gaspedilen (pardon, müsadere
  edilen) beles matbaa ile "davayi" destekleyen ceride çikaracak, bütün
  bunlara haymana ovasinda degil, ankara'da, istanbul'da, belki termal'de
  karar verildi.
  
  aslina bakilirsa, bizatihî vahidüddin han efendi hazretlerinin kendileri
  koyu bir mustafa kemal hayrani ve millî mücadele muhibbi idi, ama mevkî
  itibariyle kuvvaci olma sansi yoktu; resmî tarih ona hain rolü biçmisti bir
  kere, anca giderdi, biz de ense tirasini görürdük.
  
  cumhuriyet rejiminin degerlerini cönk bayirinda sehit olan yoksul memed
  degil, omuzunda mermi tasiyan anadolu kadini da degil, amele hamal çakal
  kunduraci tulumbaci hiç degil, osmanli'dan artakalan evropa asigi "seçkin"
  azinlik belirledi.
  
  onlar evropa'ya "medeniyyet" ögrensin diye yollanmis bir irkin ahvadiydilar.
  paris kafelerinde, viyana üniversitelerinde, berlin kislalarinda yontulup
  vatana geri döndüler. ve buyurdular ki:
  
  batililasmaliyiz!
  
  niye?
  
  çünkü bati demek, "medeniyet" demektir.
  
  kim ögretti?
  
  bati.
  
  * * *
  
  himmm...
  
  peki öyle mi sahiden?
  
  her köyde bir piyano mu "medeniyet" dedigimiz tek disi kalmis canavarin
  kistasi?
  
  bir beyfendi tahayyül et. 1960'li yillarda cebinde yesil dolarlar, takiliyor
  belgeselcilerin pesine, yoksulluktan geberen afganistan'a gidiyor ve orada
  simarik pasa torunu tavriyla "ho ho ho, koskoca ülkede bir sise kokakola
  yok, çocuklar daltasak dolaniyor" diye alay ediyor. akabinde isçi partisi
  milletvekili olarak meclise giriyor. masonluk da cabasi.
  
  oradan hapise. oradan turgut'un sofrasina. oradan plaza ermisligine. güney
  fransa'da tatile. ama asla halkin arasina degil.
  
  * * *
  
  bir baska efendi hazretleri daha tahayyül et. çöreklendigi gazete kösesinden
  seytana çarigini ters giydiriyor. örnegin, kuvvaci bir subayin sergüzestini
  yaziyor cilt cilt. merak ediyorsun "her sey var da neden ermeni tehciri
  yok?" diye. arastirinca görüyorsun ki, bizzat kendisi ermeni asilli ve bunu
  gizleme derdinde.
  
  neden?
  
  cumhur-basbakani olacak, hesabi o. aslini inkâr etmesi gerek bunun için.
  simon dayiyi, roz teyzeyi yok saymasi gerek.
  
  yillar sonra ögreniyorsun ki, "aslanim deniz! aslanim mahir!" diye yazilar
  döktürüp, bir kusagi nurhak daginda, kizildere'de, daragaçlarinda telef
  olmasina çanak tutan seceresi karanlik herif, gün geliyor, mhp genel
  baskanina "dincilere karsi ittifak içinde olalim" diye yalakalik ediyor.
  
  nereden nereye? trafik lâmbasi gibi renkten renge giriyor beyaz adam.
  degismeyen tek özelligi, fitne ve fesat.
  
  * * *
  
  osmanli'yi batiran ittihat ve terakki kafasi, kiliktan kiliga girerek, kâh
  solcu, kâh milliyetçi, kâh liberal, kâh kemalist, kâh yanardöner, oldum
  olasi bir sürü olarak gördügü kara kafali türk'e her dönem yenilenen dahili
  ve harici bedhahlar yaratiyor.
  
  bir avuç ittihatçi kalintisi ve onlarin birkaç on bin kisiyle sinirli bagnaz
  takipçisi, bir ülkenin gündemini ve istikbalini ablukaya aliyor.
  
  ayak'lar ve bas'lar
  
  bu ülkenin bir beyaz adam gerçegi vardir efendiler. beyaz adam bu ülkenin
  kamburu, bas belâsidir.
  
  onlar kendi halkini ve o halkin degerlerini sevmezler. çünkü onlar, tipki
  kendi kimliginden utanip, adini henry diye degistiren ve kafasinda rölöve
  sapka, sirtinda blazerle çarliston dansi yaparak kendini sahici batili
  zannetmeye çabalayan son çin imparatoru pu-yi'ye benzerler.
  
  anadolu halklari yakici günesin, kavurucu sogugun, açligin, hastaligin
  pençesinde kivranirken, payitahtta çöreklenmis olan ve kendilerine
  bahsedilmis imtiyazlar sanki damarlarindaki "asil" kanin tanri tarafindan
  gönderilmis ödülüymüs gibi, tüm anadolu'ya ve onun bin yillik degerlerine
  magrur nazarlar firlatarak, balolarda, plajlarda, kokteyllerde ve dahi
  sikiyönetim mahkemelerinde narsizmlerini kabarttilar onlar.
  
  papaganlar gibi besteci, yazar, film, rejisör, terminoloji ezberlediler ve
  sandilar ki, ne kadar malumat ezberlersen o kadar bilinçlisin.
  
  islâmiyet'i, hatta budizm'i, hinduizm'i, tasavvuf'u, asya'yi, afrika'yi, tüm
  mazlum ülkeleri ve onlarin halklarini ve de o halklarin degerlerini yok
  saydilar. emperyalistin degerlerine simsiki sarilarak anti-emperyalist
  takilmayi becerebilen görülmemis bir insan türü olusturdular bu iki
  yüzlülükleriyle.
  
  bu ülkenin en dogmatik, en ezberci, en dar kafali, en tahammülsüz kesimi
  olduklari halde kendilerinde nedense hep demokratlik ve bilimsellik
  vehmettiler.
  
  onlara göre biz sirf ahmakliktan tahilla beslenen ve kol kalinliginda bok
  siçan bir barbarlar sürüsüydük. sanki viyana senin, paris benim gezme tozma,
  fink atma sansimiz vardi da, ilkelligimizden diyarbakir'da, gümüshane'de
  yasamayi seçmistik.
  
  bize "sinif bilinci"ni ögretirken bile asagilayarak ve "alt tabaka"
  oldugumuzu her firsatta hatirlatarak yaptilar bunu.
  
  düzen degisecekti, ama onlarin ayricalikli konumu degismeyecekti. padisah
  sofrasindan kalkip mustafa kemal sofrasina, oradan kalkip cemal gürsel
  sofrasina, oradan kalkip turgut özal sofrasina, oradan kalkip...
  
  tek bir sartlari vardi, kim gelirse gelsin, onlar hep orada olacaklardi.
  
  kimileri çerkez bilmemne pasanin torunuydu, kimileri arnavutluk hanedaninin
  ipten kaziktan kurtulmus son ferdi, kimileri padisahin taharetçibasisinin
  evlâtligi. ortak yönleri, bu topraga ve bu halka yabanci oluslariydi.
  besleme bir azinliktilar. onlar hiç yoksullugu ve ezikligi tanimamislardi,
  ipleri kusaklarina denk yasamislardi hep ve daima öyle kalmaliydilar.
  
  gazeteler onlarin tekelindeydi, matbaalar, radyo istasyonlari, subay
  gazinolari, lojmanlar, bogaz kiyilari, moda burnu, prens adalari, nisantasi,
  beyoglu, suadiye ve tüm mutena semtleri ve meyhaneleri istanbul'un, onlarin
  dedelerine bahsedilmisti. biz (ve ceddimiz) ancak kapici, boyaci, müsdahdem
  olarak girebilirdik bu kösklerin, konaklarin, kültür saraylarinin
  kapilarindan.
  
  demokrasiyi bile onlar lutfetmisti bize, yüzümüz tutup isteyememistik.
  
  nasil demokrasi isteyecektik ki, kiçimizda don yokken?
  
  allah için, sövalye ruhluydu bazilari; lûtfettiler sosyalist oldular bizi
  "kurtarmak" için. hapislerde yattilar, iskence gördü çogu, çileler çektiler,
  yoksullastilar zamanla, çok bedel ödediler. ama yine de degismedi huylari,
  açliktan nefesleri kokarken bile bizim "avam" kendilerinin "asil"
  olduklarini unutmadilar.
  
  "aaah! ayaklar bas oldu, baslar ayak!" dediklerini duymaya basladik sik sik.
  "ayak kim, bas kim?" sormaya utandik, sanki ayak olmayi biz seçmisiz gibi.
  
  dostlarimiz, mozart, haydin, çaykovski
  
  türkü sevmezler onlar, opera ve bale severler.
  
  halki sevmezler onlar, "halki kurtarma" fikrini severler.
  
  kendileri opera ve bale sevmekle kalmaz, asagilaya asagilaya bize de
  ezberletmeye çalisirlar bu tercihlerini.
  
  biliyor muydunuz bir vakitler istanbul'da sehir hatlari vapurlarinin kadiköy
  ile köprü arasinda devasa hoparlörlerden ravel'in bolero'sunu çala çala
  gidip geldiklerini?
  
  bir zamanlar saz sairlerinin sazlarinin jandarma marifetiyle kirildigini
  biliyor muydunuz? türkülerin yasaklandigini? eski tas plaklarin radyoevinin
  iç avlusunda çagdaslik adina yakildigini.
  
  efendilerimiz, çekilesi kulagimizi "çagdas" müzige alistiracaklardi.
  
  fikrimizi soran kimdi ki? tanrilar bizi yontmaya karar vermislerdi bir kez.
  
  ve onlar inaniyorlardi ki, hepimiz çok sesli müzik dinler, vals yapar, bilek
  kalinliginda degil de serçe parmak kalinliginda siçarsak, "uygar" olacagiz.
  
  bu konuda bizim ne düsündügümüzün hiç önemi yoktur.
  
  tanrimizla alay ederler (çünkü onlar "çagdas"tir); ama biz kendimiz gibi bir
  fanî olan mustafa kemal'i degil elestirmek, onlarin emrettigi siddette
  benimsemez ve övmezsek, ensemizde boza pisirirler.
  
  dedim ya, onlar "çagdas"tir; biz kara kafali kalabalik.
  
  çocuklarinin adlari genellikle devrim, evrim, ülkü falandir onlarin.
  
  bazi kelimeler var ki onlarin dillerine persenk ettikleri ve kolumuzu büke
  büke ezberletmeye çalistiklari, iste o kelimeleri ne zaman isitsem kinova
  gibi kafa derim kasiniyor.
  
  laik, çagdas, cumhuriyet, irtica, aydinlanma, köy enstitüsü...
  
  bu kavramlarin kendisine degil, bunlarin üstünden yapilan demagojiye sinir
  oluyorum. ne zaman sohbeti dönüp dolastirip, kendi icadi olan "irtica"
  evhamina getirse beyaz adam ve tezini kabul ettirmek için abansa, kan
  beynime siçriyor, inan olsun ki pataklayasim geliyor.
  
  çünkü kendi halkini zenci gibi gören, onun, yeme içme aliskanligindan,
  aksanina, türkülerine, örfüne, töresine, hatta yoksullugundan mütevellit
  hirpaniligine "ilkellik" damgasini vuran, anadolu konusundaki ufku
  pendik'ten öteye gidemeyen, kapicisinin oy verdigi partinin birinci parti
  olusunu "irtica" diye adlandiran, kararname zoruyla mektepli kizlara sort
  giydirip, sonra da bati efendi hazretlerine dönüp, "bakiniz, çagdaslastik"
  diyebilen, hem emperyalistten aferin bekleyip hem de solcu-milliyetçi
  geçinen, inananlarin basörtüsünü bile "çagdaslik" adina yasaklama hakkini
  kendinde bulabilen, zorba, saygisiz, çig, tepeden inmeci ve sizofren bir
  insan türüdür beyaz türk.
  
  "harran'da oksford vardi da biz mi okumadik?" diye soran ibo'yu çok daha
  sahici, çok daha inandirici buluyorum.
  
  kendi yabancilasmasini topluma dipçik ya da demagoji zoruyla benimsetmeye
  çalisan ve bunu "gelisme" diye adlandiran bu yoz oligarsik katmana ve onun
  dayattigi kaliplara bas kaldiriyorum.
  
  gel ciguli, benim güzel kardesim, gel müslüm, gel kibariye, gel agziyla kus
  tutsa kendini beyaz türk'e begendiremeyen rahmetli ahmet kaya, gelin
  hepiniz, kara kafali sefil halkin bagrina bastigi ayak takimi taifesi...
  sizin kargacik burgacik türkülerinizde, egitimsiz, detone sesinizde, rasgele
  notalarinizda kendi yalin hakikatimi buluyorum.
  
  yoksulluktan okuyamamis türkücüye "mozart konser verse gider misin?" diye
  tuzakli sorular soran kara yürekli despotlara ezdirmem sizi.
  
  tamam, evimde hiç birinizin kaseti yok, ben jethro tull ve deep purple
  dinlemeyi yegliyorum; ama bu köklerimden kopmuslugumu sizin sahiciliginizden
  üstün saymiyorum hiç degilse. haddimi biliyorum.
  
  aslina bakarsaniz, ben de bir beyaz türk'üm. ve umarim dogru yolu bulurum.
  
  belki de bulamam. böyle parçalanmis kalirim. ama yine de o despotlara
  ezdirmem sizi.
  
  o despotlar ki, dedelerine bahsedilmis imtiyazlari kendi erdemleri sanirlar.
  
  ve o despotlar ki, her daim muktedir kalabilmek adina kardesi kardese
  kirdirirlar.
  
  bir avuç simarik, saygisiz, kendini begenmis zipirdan ibarettirler, kaç
  yasina gelirlerse gelsinler, hep öyle kalirlar, koskoca toplumu kendilerine
  benzetmeye çalisir, bunu da devrimcilik sanirlar.
  
  beyaz türk denir bunlara; hiç bir halta yaramazlar patirti çikarmaktan
  baska.
• soner yalcin in son kitabi efendi de genis yer verdigi, sabetay sevi´nin kendini mesih ilan etmesi ile ortaya cikan bir inanctir.sabetay sevi, osmanli topraklari altinda yasamis bir yahudidir.