hesabın var mı? giriş yap

  • kabaca "zihnin uyanmasına rağmen bedenin hala uykuda olması" şeklinde açıklanan bir şey olsa da, bu açıklama uyku felci tecrübesinin sadece hareket edememe yönünü açıklayabilmekte. öte yandan çoğu zaman bu hareket edememe durumuna eşlik eden hipnopompik halüsinasyonlara bakıldığında, zihnin tam olarak bir uyanıklık halinde olmaktan ziyade, ancak kişinin nerede olduğu gibi temel şeyleri fark edebilecek bir bilinç düzeyinde olduğu görülmekte. söz konusu halüsinasyonların farklı zamanlarda, farklı yerlerde, farklı kişilerin yaşadığı tecrübeler arasında gösterdiği büyük benzerlikleri açıklamak için ise elde jungvari teorilerden fazlası mevcut değil. yine de "bak uyumadan önce eksik ettik duayı, yine geldi kodumun ecinnisi", "ruhum bedenimden çıktı hava aldı geldi" gibi şeyler demek yerine psikoloji bilimine kulak vermek daha iyi.

    ilk birkaç seferde kişiyi illa ki yusuflatacak, sık tekrar ederse ve kendisiyle başa çıkılabilirse sıradanlaşacak, hatta eğlenceli bir psikedelik tecrübe haline gelebilecek bir şey uyku felci. şahsım adına, daha önce bir iki defa başıma gelip güne boktan bir ruh haliyle başlamama sebep olmaktan başka bir işe yaramamış olan bu olay, iki sene önce başka bir eve taşındıktan sonra hemen hemen her gün başıma gelmeye başlayınca ilgimi çekip hakkında bir sürü şey okuduktan sonra eğlenceli hale gelmiş, gerçekleşmesi giderek seyreldikten sonra da bazen özellikle tetiklemek için çabaladığım bir şey.

    uyku felcini tetikleyen şeyler arasında en başta sırtüstü uyumak, normal uyku saatinin dışında kısa bir süre uyumak, her zaman uyunan yerden farklı bir yerde uyumak, stres, aşırı yorgunluk, hayat tarzında ve alışkanlıklarda ani değişimler geliyor. uyku felci yaşamayı özellikle istemeyenler sırtüstü uyumamak suretiyle bu hadisenin gerçekleşme ihtimalini büyük ölçüde azaltabilirler.

    uyku felcine eşlik eden halüsinasyonlara gelecek olursak, başta da dediğim gibi, farklı kişilerin tecrübeleri arasında belli şablonlara oturtulabilecek büyük benzerlikler taşıyan unsurlar bulunmakta. bu benzer unsurlardan en tipik olanı herhalde bulunulan mekanda başka bir "varlığın" bulunması. bu "varlık", kendini çeşitli şekillerde gösterebildiği gibi, varlığına ilişkin bir kanıt oluşturmaksızın kişide "sadece orada olduğu" inancını doğurabiliyor. aktarılan tecrübelerde odada bulunan "siyah bir yaratık", ya da "siyah bir adam" sık görülen bir unsur. ben de biri ilk yaşadığım uyku felcinde olmak üzere iki defa tam olarak insan ya da yaratık diyemeyeceğim, büyük, siyah bir antropomorfik silüetle karşılaştım. "karabasan" ismi sık karşılaşılan bu halüsinasyondan geliyor olsa gerek. uyku felcinin sebep olduğu hareketsizlik ve sessizlik bu tip bir sanrıyla birleştiğinde, onun kişiyi boğmaya çalışan bir yaratık olduğu hissini uyandırması mümkün. varlığın kendini siyah bir silüet olarak değil de açıkça betimlenebilecek bir yaratık ya da hayvan olarak göstermesi de anlatılan şeyler arasında olmakla birlikte ben bu tür bir şeyle karşılaşmadım.

    bununla beraber bu varlık kendini, kişinin tanıdığı biri gibi korkunç olmak zorunda olmayan bir şekilde de gösterebiliyor. anlatılanlardan görüldüğü kadarıyla çoğu zaman bu varlık kişi ile aynı evi paylaşan ev arkadaşı, eş gibi insanlar şeklinde tezahür ediyor. bu çeşit bir tezahürde genellikle kişinin orada olduğu sanrısında bulunduğu yakınıyla iletişime geçmeye çalışıp, hareket edememesi ve konuşamaması sebebiyle başarılı olamaması ve o halde kalma endişesi mevcut. elbette burada önemli olan görülen şahsın aslında orada olmaması. aynı evde yaşadığım abimin normalde işte olduğu bir saatte evde bulunması ve ona beni uyandırması için seslenmeye çalışmam benim de sık yaşadığım bir sanrı.

    yukarıda da dediğim gibi, mevcudiyetinin hiçbir duyusal kanıtı olmasa da, kişide tehlike arz eden bir varlığın yakınında olduğu inancı da oluşabiliyor ki, bu da en boktanı. olağandışı bir şeyle karşılaşmak hayal gördüğünüzün farkına varıp uyanmanızla, tanıdığınız birinin sanrısını görmek en fazla uyandıktan sonra "işe bak yau aynen orda duruyo gibiydi halbuki?" demenizle sonuçlansa da bu sonuncusu sizi kolayca paniğe sokuyor.

    aktarılan vakaların çoğunda uyku felci giderek yükselen sinir bozucu ve anlamsız gürültülerin duyulmasıyla başlıyor. enteresandır ki bu kadar tipik bir unsur hiçbir tecrübemde mevcut değildi. bununla beraber vücudun giderek yükselen bir frekansta titremeye başlaması da anlatılanlar arasında. uyku felcinin başlaması bende genellikle gözlerim halihazırda açık olduğu halde tekrar açmışım gibi bir hisle olsa da, okuduklarım arasında böyle bir şeyle hiç karşılaşmadım.

    uyku felcinin temelinde hareket edememe durumu olmasına rağmen sık olmamakla beraber hareket edebilme sanrısı görülebiliyor. bundan da sanrı olarak bahsediyorum zira birkaç defa yataktan kalkıp içeri gittiğimi gördükten sonra aniden yatağımda uyandım. benzer tecrübelerin olduğu anlatıları okurken büyük bir şaşkınlıkla, hatta tecrübelerini yazanlar genelde bu olayı beden dışı deneyimle bilmemneyle açıkladığı için "ulan yoksa?!" nidalarıyla, bir benzerlikle karşılaştım: insan ayağa kalkabilse bile sanki yürümeyi yeni öğreniyormuşçasına büyük bir zorlukla hareket edebiliyor. uyku felci yaşayanlara tavsiyem tam olarak uyandıklarından emin olmadan ayağa kalkmaya çalışmamaları zira "ayağa kalktığıma göre uyanmışım" diye düşünüp yürümekteki zorluğu bacakların tutulmasına ya da akşamdan kalmalığa yorarken içeride birden abuk subuk bir şeyle karşılaşmak ya da tuzağa düşme hissinin hasıl olması hoş bir şey değil. bununla beraber yataktan aşağı doğru kayma, yüz kaslarının gerilmesi gibi istem dışı hareketler de görülebiliyor.

    bundan daha sık olarak tecrübe edilen bir şey ise uçma hissi. olayı astral seyahatle, beden dışı deneyimle ilişkilendirenler bu hadise üzerinde özellikle duruyor. bu uçma hissi havada asılı kalma şeklinde olabildiği gibi odanın içinde, hatta dışına doğru hızla bir tarafa savrulmak şeklinde de olabiliyor. anlatılanlar arasında birkaç defa "karabasan" tarafından yataktan kaldırılıp bir yere fırlatılma unsuruna rastladım. "karabasan" sanrısı ve bu tip bir sanrı bir arada bulununca böyle bir his oluşuyor olsa gerek ki, ben bu ikisini ayrı ayrı yaşadım.

    bir diğer vaziyet tekrar tekrar uyanma durumu, bir nevi rüyada rüya görmek. insanlar nadiren bu durumu uyku felciyle bağdaştırsa da benim için olmazsa olmazı ve sadece uyku felcinde yaşadığım bir şey. uyandın, uçtun ettin, tekrar uyandın, kalktın zar zor içeri gittin, tekrar uyandın. dört beş defa tekrar ettiğinde sinir bozucu bir hale gelip insanın uyanık mı yoksa uykuda mı olduğunu kestirememesine sebep olan bir durum.

    bu anlattıklarım ilginç bir şekilde farklı kişilerin tecrübeleri arasında benzerlik gösteren unsurlar. fakat bu halüsinasyon hadisesinde cebelleştiğiniz şey aslında kendi zihniniz olduğundan bundan nasıl etkileneceğiniz de ne düşündüğünüze bağlı. ruh diye bir şeye ve bedenden çıkabildiğine inanıyorsanız, havada asılıyken aşağı baktığınızda kendi vücudunuzu yatakta yatıyor bir halde görebilirsiniz. karabasan hikayeleriyle büyütüldüyseniz de hissettiğiniz tehlikenin sebebi gerçekten karabasan gibi gelebilir size. yoksa bilinçaltı denen şey biraz eşelendiğinde yüksekte olma hissi ya da bilinmeyenden korkma durumu karşınıza çok derinde bir yerde çıkmaz herhalde. ruh, ecinni, öte dünya gibi takıntılarınız varsa işiniz zor olsa da, eğer yoksa uyku felcini korkutucu bir durum olmaktan çıkarmak zor değil. gerçekleştiği fark edildiğinde o sırada beynin bir oyun oynadığını hatırlayıp sakin kalmak en önemli şey. eğer korkularınız uyku felcinde devreye soktuğunuz ilk şey olmazsa, bilinçaltınızda uslu uslu otururlar ve odanızı hortlaklar kahvesine çevirmezler, siz de "ehe ehe ne güzel uçuyomuş gibi oluyo, biraz daha sürsün" dersiniz. kafayı fazla takarsanız da sağda solda astral seyahat mastral seyahat dersiniz.

  • ya depresyon içinde bulunduğumuz hayata dair belli bir farkındalık seviyesinde gösterilebilecek en gerçekçi yaklaşım ve en normal tepkiyse ama toplumda üretim gücünün düşmesine yol açtığından küresel düzeyde hastalık olarak değerlendiriliyorsa? belki de aslında neşeli ve hayatı sever halimiz bir kafa güzelliğinden ibarettir. belki depresyon hakikattir. (bkz: conspiracy keanu)

    sonuçta aslında hayatının çoğunluğu işçi arılar gibi küresel bir ekonomik çarkı çevirmek için çalışmaktan ibaret olan bireylerin hayatından mutlu olmak için nasıl bir gerekçesi olabilir? sabah akşam bal taşıyan, hiçbir zaman kraliçe arıyla çiftleşemeyecek ya da kendi kovanına veya çocuklarına sahip olamayacak olan erkek arının hummalı bir şekilde polen ararken "ne kadar güzel bir gün" demesi nasıl mümkün olabilir?

    işçi arı o farkındalık seviyesine ulaştığında mutsuz olmasından daha doğal bir sonuç olabilir mi? o arının yatağından çıkıp terliklerini giyip sabah 7'de yeniden mesaiye koyulmasının "doğru olan" olduğuna onu kim ikna edebilir? hayatının anlamsızlığına bu kadar vakıf olmuşken "gel bizle takıl biraz sosyalleş unutacaksın"ın, "biraz nektar iç iyi gelir"in bu farkındalığa bir örtü değil de çözüm olduğuna kim kefil olabilir?

    bu açıdan baktığımızda gerçek hastalığın ve gerçek depresyonun bizde değil de etrafımıza örülü bu yaşamsal düzende olduğunu söyleyebiliriz. eğer borçlanma ekonomisi, gelir uçurumu, modern toplumsal yapı bizim genlerimize kodlanmış unsurlar değilse o zaman onlara karşı metabolizmanın gösterdiği tepkileri "doğal değil", "rahatsızlık", "hastalık" diye nitelendirmek de doğru olmamalı. ama sisteme steteskopu dayayıp "hmm" deyip "sizin insan hayatına olan toleransınız düşmüş" diyen sistem doktorlarımız olmadığından ceremesini biz insanlar çekiyoruz anastasya.

  • recep tayyip erdoğan tarafından terör örgütü olmayan bir kuruluş olarak tanımlanan hamas'ın son faaliyetinin görüntüleridir.

    edit: hamas sevdalıları doluşmuş mesaj kutuma. terör örgütü değil falan diyorlar. aynen kanka, hayvanları koruma derneği onlar.

  • akpli veya chpli değilim. özgürce yaşayabileceğim bir ülke istiyorum sadece.

    imamoğlu aday olursa mecburen oyveririm.

    yavaş aday olursa seve seve oy veririm.

    şener aday olursa oflaya puflaya oy veririm.

    gül aday olursa oy vermeye gitmem. davutoğlu da aynı şekilde.

    imamoğlu veya yavaş cumhurbaşkanı olmalı.

  • türkiye'yi suriler, araplar, afganlar ve bilimum az gelişmiş milletten insana peşkeş çekmenin hasretiyle yanıp tutuşan gavat çomarları zevke getiren gelişmedir.

  • istanbul dışında ikamet eden kuzenin anaokuluna giden kızına proje ödevi verilmiştir. projeye göre önce eldeki malzemelerle bir oyuncak bebek yapılacak ve bebek muhtelif yerlerde gezdirilip bir günlük tutulacaktır. fakat her nedense bebeğin şehir dışında bir yere gitmesi de şarttır. "nolucak yeaa, göndermiş gibi yaparız, günlüğe de döktürürüz bir güzel" desen de yemiyorlar. kanıt olarak fotoğraf sunmak lazım. hal böyle olunca da tek çare olarak bebeğin şehir dışı gezisi için istanbul seçilmiştir. bebek, günlüğüyle birlikte taa istanbul'a gönderilmiş ve dayı tarafından alınıp getirilmiştir.

    istanbul'da bulunan aile bireyleri tarafından proje son derece ciddiyetle karşılanmış, herkes canla başla çalışmış, bebek herkesin evinde yatıya kalmış(!), tüm ayrıntılar günlüğe yazılarak hepsiyle ilgili kuzene rapor verilmiştir. fakat dayımın yaptığı çalışmalar adeta projeyi başka bir boyuta taşımış, öğrendiğimde de beni kahkahalara boğmuştur.

    meğer benim koskoca dayım, bezden falan yapılmış bildiğimiz oyuncak bebeği de almış istanbul turuna çıkmış. beyazıt kapalıçarşı senin, eminönü benim dolaşmışlar bütün gün. öyle bir keyifle anlattı ki, sanırsın adam hayatının gezisini yapmış. geziyi ölümsüzleştirmek için çektiği hatıra fotoğraflarından sonrasını pek dinlemedim, dinleyemedim:

    http://i.hizliresim.com/jqvagy.jpg
    http://i.hizliresim.com/jqva9y.jpg
    http://i.hizliresim.com/o01j5m.jpg

    ya, 57 yaşında bir adam düşünün. oyuncak bebeği almış, oraya buraya koyup fotoğrafını çekiyor. "abi hayırdır?" diye soruyorlar, "hiiç, gezdirmeye çıktım" diye istifini bile bozmuyor. gülmeyeyim dedim, sonra kahkahalarımız birbirimizin suratında patladı. neyse ki dayım sayesinde ailece projeden alnımızın akıyla çıktık. fotoğrafları kuzenime mail attım, kahkaha atmaktan konuşamasalar da teşekkürlerini ilettiler. şimdi dayım diğer velilerden kendi bebekleri için gezi teklifi alıyor, mutluyuz gururluyuz.

  • 28 yaşındayım. 10 senedir haftanın 5 günü aksatmadan gyme gittim. spor için sevdiklerimi karşıma aldığım, ciddi kavgalar ettiğim zamanlar oldu. sporla aramda çok güçlü bir bağ var ve hayatımın en önemli parçası.

    sonucunda aynaya bakmaktan büyük keyif aldığım bir vücuda ve zinde bir yaşantıya sahip oldum.

    spor salonları mart'ta kapanınca evde elimden geldiği kadar yapmaya çalıştım. baharın da gelişiyle koşulara çıktım ama aklım hep ağırlıklardaydı. hack squat, bench press, lat pulldown, hepsi gözümde tütüyordu. pandemide normalleşme süreci başlayıp salonlar açılır açılmaz gitmenin planlarını yapıyordum. açıldığı gibi gittim ve hiç aksatmadan ekim sonuna kadar devam ettim.

    ekim sonunda salonun aşırı kalabalık olduğu bir pazartesi akşamı 50 dk civarı salonda zaman geçirdim. bu gidişimde ve önceki gidişlerimin hiçbirinde soyunma odalarını ve duşları kullanmadım. sadece girişte ayakkabılarımı değiştiriyordum dışarıdan içeri mikrop taşımamak için.

    bu akşamdan 3 gün sonra eşimle aynı anda aynı semptomlar başladı ve ikimiz de pozitif çıktık. covide bakış açımı değiştiren şekilde geçirdim bu hastalığı. ben de yaşıtlarım gibi korkusuzca davranıyordum ancak 2 hafta ruh gibi, her gece 38,5 ateşle , yoğun öksürükle, müthiş bir iştahsızlık, yoğun kas ağrıları, halsizlikle çaresizce bir sürü hap desteğiyle mücadele ettikten sonra bir de zatürreye çevirdi. hala ara sıra etkilerini hissettiğim bu illetle uğraştıkran sonra bakış açım ve alışkanlıklarım mecburen baya bir değişti. benden 3 yaş büyük eşim de benzer semptomlarla geçirdi bu arada.

    şu anda spor salonları açık olmasına rağmen gitmiyorum. evde spor yapmak için yapılabilecek ne varsa satın aldım. dumbbell seti, barbell seti, kapı barfiksi, sehpa vs vs. vücut ağırlıyla çalışmayı seviyorum ve güzel sonuçlar alıyorum. salonda da antrenman programımın yarısı serbest ağırlıklar üzerine kurulu. ama bu hissi bilen bilir, dışarıda ne yaparsanız yapın salonda çalışmanın tatminini asla vermiyor. orada sizin için hazırlanmış dünyaya girip makinenizi şekillendirip çıkma hissinin yerini dört duvar arasında yaşamanıza imkan yok. ben de yeniden gitmeyi çok istiyorum, dışarıda ne yaparsam yapayım tatmin olamıyorum ancak gitmiyorum.

    elbet yeniden gideceğim ancak ne zaman bunu bilmiyorum. belki bahara kadar evdeyim. riskin iyice azalmasını bekleyeceğim.çok özlesem de hastalığı bu kadar ağır geçirdikten sonra yeniden bu riski almak için çok erken.

    ben hastalığı o dönemde salondan kaptığıma eminim. diyeceğim; her yer kapansın salonlara dokunmayın kafasındaki arkadaşlara bir şey diyemem. hastalığı geçirmesem belki ben de hala o kafada olurdum. gidin ama büyük risk aldığınızı ve hastalık sizi kıskacına alınca uzun bir süre spordan uzak kalabileceğinizi, geri dönüşünüzün de uzun ,sancılı ve bıktırıcı, yıpratıcı olacağını bilerek gidin. bir de viral yükmevzusunu iyi araştırın. kimden ve ne kadar virüs aldığımız hastalığı nasıl geçireceğimizi belirliyor. sporda havalandırma falan hikaye. muhtemel bir covidliyle 1-2 saat içeride aynı havayı soluduğunuzda virüs yükünüz inanılmaz boyutlara ulaşıyor ve kimden aldığınız da muamma. belki aynı anda 2-3 kişiden birden virüs giriyor vücudunuza. ben bu kadar ağır geçirmemi buna bağlıyorum.

    karar meselesine gelince, bence şu an her yer kapalıyken spor salonlarının da acilen kapatılması gerekiyor. neden açık tutulduğunu hala anlamış değilim.devlet neyi amaçlıyor bu kadar milyon dolarlık işletmeler bile kapalıyken salonları açık tutuyor büyük soru işareti.

  • telefonla arayıp, sorup soruşturup bulamadığım arkadaşın. sahilde güneşlenirken yamaç paraşütüyle yanıma inmesi.