hesabın var mı? giriş yap

  • küçükken beni yemek yemeye zorladıkları için kızıp masayı terkedebilirsem yemek yemekten de kurtulmuş olacağımdan denediğim artistik hareket. ama 'o tabağındakiler bitmeden sofradan kalkmak yok' azarını işitip geri oturmak zorunda kalırdım. saatlerce surat bir karış masada beklerdim minik parçalar alarak yemeğimden.

    şimdi ben yemeyeceğim diyip kalkınca kimse sallamıyor, hatta geçende kalkarken babamın benim tabağımdakilere de kaşık uzattığını farkettim yüzünde garip bir tebessümle. ya hakkaten insanlar yaşlanınca değişiyor, ya da ben gerçekten fazla yemeye başladım :/

  • mesele sizin ne kadar üzüldüğünüz değil, kaybeden kişinin ne kadar üzüldüğü. giden can, kalan için ne ifade ediyorsa - evlatsa evlat , dostsa dost - yarattığı yıkım da doğru orantılı oluyor. evlat dediğiniz şey bir insan olmak zorunda değil. insan olsa, bu defa da biyolojik bağ ararsınız. hem kimin neye ne kadar üzülmesi gerektiğini belirleyecek had ve hakkı kendinizde nasıl buluyorsunuz?

    bence ıslah edilmesi gereken sizsiniz.