azarlanan çocuğun ölümünü düşünmesi

• çocuk aklına nereden ve nasıl girdiğinin açıklamasını yapamadığım ama bende de vaktiyle sık görülen çocuksal durum. (azarlanan bir çocuk da olmadım üstelik, gayetten de şımarıktım her zaman.)
  
  çocuk olunca, sanıyorum ki ölüm "hareketsiz şekilde yatıp kalmaktan" ibaret bir şey sanılıyor; ben ne sandığımı hatırlamıyorum ama öööyle yatıp "aha buyur öldüm ben" dediklerim aklımda.
  
  anneden babadan - ve tabii abladan ayar yenince "ühühü öleyim de kurtulun benden ühühühü" demek ya da en renkli pijama ile en sevdiğimiz bluzumuzu bir sepete falan koyup "ühühü gideyim de kurtulun benden ühühühü" triplerine girmek bir çocukluk geleneğidir.
  
  ama gün gelir, anneannenizin kızı ve annenizin ablası vefat eder o çocukluk günlerinin ortasında. siz "teyzem gitmiş, e peki." kıvamında takılıp kendinize oyunlar uyduruverirken, herkes ağlamaktadır. akıllarda gergin mizacıyla yer eden bir evladın ve ablanın ölümü, kimseyi memnun etmemiştir anlaşılan... ağlayan sadece onlar da değildir üstelik; ortalık kolay toparlanamayacak şekilde darmadağın olmuştur...
  
  böylelikte, ölümle tanışılmış olur. "hareketsiz yatıp kalmaktan" ibaret olduğu sanrısı, önce koskoca bir soru işaretine; yıllar sonraki anneanne, dede, teyze, arkadaş... vefatları üzerine ise shift+delete edilmiş manasız bir hissiyat parçasına dönüşür.
  
  ve artık ölüm, düşünülmez olur.
  en azından hala ağlayacak olan birileri varken.