fugitive motel

• ayakta bile durmakta zorlanan bir insanın yorgunluğu var bu şarkıda. vakitlerden sabah olmakta, mevsimse herkes kafasına göre takılsın. hem acı kahve niyetine ayılmak için dinlenir bu şarkı, hem de uyuyup, uykuların içinde kaybolmak için. zaten bir ninninin içinde kaybolarak başlamıyor mu. bu ninninin dandini dandini dastana olmadığı kesin bir şey, modern zaman ninnileri bunlar, korkunç olabiliyor, içinden yalnızlık ve bezginlik çıkıyor, bir nevi kötü haber tellalı. ne zaman dinlesem kaçıp gidesim var, nereye bilmiyorum. ne zaman dinlesem gözümde hardal rengi sarılar beliriyor, tondan tona akıyor. ben de kasabadaki arkadaşıma mektup yazayım, selam yollayayım istiyorum. hiç üzücü gelmiyor şarkı bana, aksine su gibi akıp gidiyor. saat olsa bu kadar hızlı geçmez hani. hangi anımın içinde eriyip gitmek isterim ki acaba, herkesin vardır değil mi en azından bir tane.
  
  şarkıları klipleriyle ananlardan değilim asla. rast gelmedikçe özellikle arayıp bulmak istemem. fugitive motel'in klibini de çok sonra izledim ve ikinci bir fugitive motel oldu benim için. ufkumu açtı biliyorum, birbirinden kopuk kopuk düşünceler hizaya geldi, şekle şemale girdi. bu modern zamanlarda neo peygamberimiz kim ola ki bizim? o kendini bir iskeleden atınca anlıyorum ki herkes kendinin süper kahramanı buralarda. kaçsan kaçsan, peşinden hayat koşarken kendini kıra bayıra vursan, güneş ışığı gözünü delip geçtiğinde, oksijen ciğerlerini yaktığında, sen hala yarı ayıksan ve diyebildiğin tek şey yorgunumsa (her zaman yorgunsun) bir şeyleri yık, kırıp dök derim sana. buradaki adam koşuyor, belki yorgunluktan hissizleşmek istiyor, ben de bir şeyleri kırıp dökmek istiyorum. öfkem geçsin, ciğerlerimi şişireyim, önce yolumu kaybedeyim, sonra göle falan düşeyim, macera olsun, maksat atraksiyon olsun, renk gelsin, hardal sarıdan başka renkler göreyim istiyorum. ben de neo olayım, kendi kurtarıcım olayım, bir motele gideyim, köhne bir yer olsun, telefon olmasın, televizyon olmasın, kendime diyorum at beni denize.