türk köylüsü

• o, topraktan oğrenip,
  kitapsız bilendir.
  hoca nasreddin gibi ağlayan
  bayburtlu zihni gibi gülendir.
  ferhad’dır
  kerem’dir
  ve keloğlan’dır.
  yol görünür onun garip serine,
  analar, babalar umudu keser,
  kahbe felek ona eder oyunu.
  çarşamba'yı sel alır,
  bir yar sever
  el alır,
  kanadı kırılır
  çöllerde kalır,
  ölmeden mezara koyarlar onu.
  o, yûnus-u biçare'dir,
  baştan ayağa yaredir,
  ağu içer su yerine.
  fakat bir kere bir dert anlayan düşmeyegörsün önlerine,
  ve bir kere vakt erişip
  "gayrık yeter!.."
  demesinler.
  ve bir kere dediler mi,
  israfil surunu urur,
  mahlûkat yerinden durur.
  toprağın nabzı başlar
  onun nabızlarında atmağa.
  ne kendi nefsini korur,
  ne düşmanı kayırır,
  dağları yırtıp ayırır,
  kayaları kesip yol eyler, ab-ı hayat akıtmağa"
  
  (bkz: nazim hikmet)
  (bkz: memleketimden insan manzaralari)