baba

• evlatlarımı “babam” diye seviyorum. sesleniyor mesela kücük olan, “efendim babacım” diye cevap veriyorum… bugün büyük oğlan, “sen eskiden bana oğlum derdin, neden simdi babam diyosun” diye sordu, o an dank etti, babam gittiğinden beri ben evlatlarıma “babam” demeye basladım. bunu neden yaptıgımı da o an anladım, ben yine babamı taklit etmeye baslamısım… hani küçükken onun yürüdüğü gibi, onun gülüp onun kızdıgı gibi… o ne yaparsa onu yapmak isterdim kücükken de, sonra genç oldugumda tam tersi! o ne yaparsa tam tersini yapardım ya da o ne söylerse… ama yine onun gözünün içine bakardım, ne diyecek diye. sonra büyüdüm, bu kez de o bir şeyler söylesin de onun söylediğini yapıyım ya da boktan bi anımda sırf desteğini alabileyim diye gözlerinin içine bakmaya basladım… ve son gün, o gittikten sonraki gün yani, bu kaldı elimde avucumda işte, onun bana ögrettiği babalık…
  
  senin gibi bi baba olamam elbette ama evlatlarıma senin bana seslendiğin gibi seslenebilirim, en azından buradan başlayabilirim diye bugün onlara “babam” diye sesleniyorum. umarım duyuyorsundur bir yerlerden, ben hala senin gözünün içine bakıyorum babam.
  
  seni çok özledim.