cahit zarifoğlu

• havf ve reca arasında giden inişli çıkışlı bir asil ruhun taşıyıcısı, saf şair.
  
  korku ve yakarış
  
  yüklenip geliyor gökyüzü evimizden yeryüzümüze
  dilimize onur veren kelime
  
  güzel ticaret ettik
  çölü okuyabiliyoruz deveyi çözebiliyoruz
  
  /delicesine yalnızlıktan yana reyi
  elleri berrak ve dolu
  arındı soyu kurudu kinlerin sanki
  vuruyordu son bahtsız atılışında
  köpeklere yaslanarak bir avluda
  ve ayaklarının altında
  her kiminse doğranmış saç örgüleri/
  
  ve şimdi adam ey çocuk
  eline bir dudak inziva al göster onlara
  belgele sevişebildiğin aklın
  kuşların o hızlı oluş adına
  çalılardan uçurduğu baharla
  uzaktan kur düşleri ve başla binmeye
  gemiler gibi gelen günlere
  
  ve özenle seçilen söylenen kulaklara
  yeni yeni hecelediğin tattığın
  /iyice düşün ilk kez kim duyuyordu ayetleri/
  hatta o ısılı ve tamam edilmiş kelimeler yardımıyla
  
  nerdesin ne suçun var anlarsın
  gibi dost ettiğin paha gerçek paha
  bilinir ki yolluyor yiyeceklerini senin katına
  
  seni çile çektirilen
  verdikçe alan kelime
  susuzluktan kalma bir sarhoş ağzın
  salt ona adımların
  yalpa yok elatışında boyuna sürdüğün o
  ve hadi artık. konuş
  nasıl buldun yolunu
  ki akıyor her gece ruhun bütün gücü
  bir fırdönüyü saklıyor eşyalar
  sen ıssız tekbaşına ve mağrur
  batıyorken yatağında
  
  nasıl da ateş sıcak içova nabzı
  zamanlar indirir kaldırır limanları
  sanki bir kuş ağzı bir kadın ağzı
  su başlarında sel yollarında hayatın
  kuğu kanatları beyaz soluk alışları
  
  /derken rahimlere kapandın
  dirilik harflerle çalkalandı
  boşaldı boş çanaklarına kavganın/
  
  kaynak yeniden yumulu parmaklarını açıyor
  biziz şimdi görünen artık salındayız aşkın
  yüz yüze koyulduğumuz sır vakti: olgun ve hazır
  
  yine uyandım
  sabah
  yine büyük
  
  ismimle ancak
  aynı sarnıçta düş ve gerçek
  alıp veren sakınan etim
  soluduğum bakış
  can levham duvarlarım senin
  
  bana giysi verdin
  öyle biliyorum giyinmeyi
  beni doyurdun
  böyle biliyorum doymayı
  ve sayıyorum kimse yok
  öyle böyle bir doğa
  yalnız beni götürüyor kıyamete
  görüyorum ki farkediyor
  gülümserken korkuyorum
  
  elime açılıyor yüzün
  duyuyorum buzlar gibi
  
  sensin bana
  sanki kendimden bana
  içimden tüten
  
  sensin doğduğum sabahları
  işıklarına uzandığım başları
  dünyaya bırakan
  
  sensin güden
  kanımın düşüncesini
  
  sen ince şavk toplam zaman saf hayat
  tek diri
  
  sensin yüzen geceye
  tek diri
  
  sensin yüzen geceye
  yeryüzü
  
  sen ayrılmadın hiç
  evimizden
  
  uyudum yine
  gece
  yine geniş