sebepsiz mutsuzluk

• herşey yepyeni ve güpgüzelken bile sabah böyle uyanıp, tüm kendime hatırlattıklarıma rağmen bu meretin devam edebilmesine ve bu devam edişin sadece hormonlarıma bağlı olmasını sindiremiyorum ben.. resmen hormonlarım egolarımı yaralıyor arkadaş, bilincim nakavt olmuş durumda. zaten. ve ben mutsuzum işte, öyle, görünmezim zaten bir de mutsuz.. bir de şiş.
  
  hiç de öyle değil aslında biliyorum.. yani bir sürü kez olmuş olsun, olmuştur da, ama değil ki sebeplerim, zaten sebepsizlik, ondan.. her şarkıda yalnızım, terkedildim, aldatıldım, sevdiklerimi kaybettim gibi hissetmek; içine rağmen sessizlikte de hiç bir işe yaramıyormuş gibi hissetmek, sebeplerim vardıysa da anımsamamak, yokluklarını farketmek, eksiklerinde üşümek.. hepsi işte bunun nedenleri..
  
  çikolata ile avuç içi ile sevgi cümleleri ile sevdiğin kokularla, seslerle sebepler bulunur, mutlu olunur bu zamanlarda.. yani sanırım.. müthiş bir açlık hissi oluyor böyle içinizde.. bir bunlar geçirir gibi.. yani, belki.. ama biraz da şımarıklıktan, bilip engel de olamayınca zaten, daha da boktanlaşıyor herşey..
  
  -of! hormonlu domates haykırışı oldu:/