asude

• bir adil izci şiiri.
  
  adlarımız bile çoktan eskidi
  ve bir gündü, dehşet içinde anladım:
  sesleri de artık hiç duyulmuyor
  zaman bu, neleri silmiyor ki!
  
  kalbim, bizi en iyi bilen sensin
  anlat ki herşeyimiz ölümlere düşmeden:
  
  hep aynı köşelerde oturur,
  ve bir türlü o güne sığamazdık.
  yazlar, yokuş aşağı gelip geçer,
  arka odalar poyrazlara dönerdi.
  kadınlar görürdük sabah bahçelerinde
  örtülü müydü yüzleri, sis mi basardı?
  -belki de bellekte monet rüyası-
  bahçeler biter, imgeler uzanırdı.
  manastıra dalardık, sıkışıp kalmış ruhlara
  duvarlarında gözler vardı, karşılaşırdık...
  
  zaman bu, hiç durup beklemez ki
  şimdi belleğimde hep o aynı fısıltı:
  adlarınız bile çoktan eskidi! bittiniz!