şair-i azam

• şair-i azam
  
  mevki viyana
  bir darbe-i ma'kus ile düşmüş o yana
  hep tersine dönmüştür onun giydiği şeyler
  hem bid-defaat!
  onlarla yatıp kalkar imiş kendisi söyler
  vaktiyle bütün pul'da yapılmışsa da heyhat!
  cümlesi solmuş.
  vaktiyle siyah, şimdi fakat yemyeşil olmuş
  bir paltosu vardır.
  tek gözlüğü vardır, geceler kandilidir o.
  ya rab ne hayat!
  cepler delik az çok
  lakin ne zarar var ki delikten düşecek yok.
  bir korkusu vardır
  meyhanelerin saat-i tatili pek erken...
  bir kirli paçavrayla gezer
  mendilidir o.
  lastikleri bir başkasınındır ki yürürken
  durmaz ayağından çıkar ekser...
  serpuşu ne festir, ne külahtır, ne sarıktır
  kalpak da değildir
  bir şapka mı, haşa. o onun kendine mahsus
  bir başka şekildir.
  keşkül gibi bir şey...
  milliyetini farik olan yok, soruyorlar:
  kimdir bu alamet, bu musibet, ne kılıktır.
  ürkütmeyelim sus...
  bir kahkaha, bir av'ava kopmakta peyapey
  bazen de müheyyâ-yi tasadduk duruyorlar.
  zül farkına bir zam!
  ancak biri vardır, ona der: şair-i azam!
  
  abdülhak hamit tarhan