pencereler

• bir nazim hikmet ran siiri;
  " sabaha karşı mıydı bilmiyorum
  yoksa akşamüstü müydü
  belkide gece yarısı
  bilmiyorum
  girdi odama pencereler
  perdeli perdesiz
  ben basma perdeleri severim
  ama tül perdeler de vardı
  kara ustorlar da
  ustorları çekip çekip bırakıyordum
  bir daha inmez oldu kimisi
  kimisi bir daha çıkamadı yukarı
  ve camları kırık pencereler
  elimi kestim
  kimi camsızdı büsbütün
  camsız pencereler içime dokunur
  camsız gözlükler gibi
  
  pencereler
  yağmur yağıyordu camlarınıza
  kızıl saçları kederli uzun
  ben alt dudağımda cıgaram
  türkü söylüyordum içimden
  yağmur sesini kendi sesimden çok severim
  
  pencereler
  beşinci katta güneşli boşluğunuzda bir deniz
  bir deniz mavi yüzük taşından
  serçe parmağıma geçirdim usulcacık
  üç kere öptüm ağlayarak
  öpüp alnıma koydum üç kere
  
  pencereler
  çıktım kırmızı velenseli yataktan
  çocuk burnumu dayadım terli camına pencerenin
  oda sıcaktı ve genç anamın kokusu vardı odada
  dışarda kar yağıyordu
  ben kızamık çıkarıyordum
  
  pencereler
  sabaha karşı mıydı bilmiyorum
  belki de gece yarısı
  bilmiyorum
  odamın içindeydi yıldızlar
  ve gece kelebekleri gibi
  çırpınıyorlardı camlarınızda
  ben onlara dokunmaktan çekinerek
  açtım sizi pencereler
  salıverdim yıldızları geceye
  aydınlık sınırsız hür geceye
  yapma ayların geçtiği geceye
  
  kurtlar duruyor ayın altında
  hasta aç kurtlar
  kurtlar duruyor önünde pencerenin
  kadife perdeleri kapasam da sımsıkı
  ordadırlar bilirim
  gözetliyorlar beni
  
  pencereler
  düştüm bir pencereden
  bir güzele bakarken
  dünya halime güldü
  güzel dönüp bakmadı
  belki farkında değildi
  
  pencereler
  pencereler
  kırk evin penceresi odama girdi
  ben oturdum birinin içine
  sarkıttım ayaklarımı bulutlara
  bahtiyarım
  diyebilirdim belki "