ulan galatasaray

• ayyaş türkgh babalarından dinlediği gibi metin oktay'ı,
  soluğu sami yen'in çorak ve bozuk zemininde alan.
  oradagökmen özdenak'ı gören
  çakmak gözlerin neden idüğü belirsiz kıpraşması.
  o heyecan silsilesini yaratabilen bir tek sen olabilirdin galatasaray.
  
  zamane televizyonlarının kirli görüntüsüyle,
  sıkıcı, zevksiz ve hep kaybettiğin oyun oynanadursun.
  okulda dalga konusu olmaya bir tek sayende tahammül edilebilirdi galatasaray.
  
  yaşıtların gündüzleri efendilik müessesesinin kapısına "cumaya gittim gelicem" yazarken,
  en insani duygularını soyarak giydiğin garip bir sarıyla ateş kırmızısı parçalı
  siftahsız küçük esnaftan öteye götürmedi seni.
  müsebbibi sensin galatasaray.
  
  semtlerinin gayrimeşrulukla yaftaladığı çocuklara,
  her adımlarında pera'yı
  her belediye otobüsü kargaşasında sami yen'i
  her ballıca yaktığında karşına çıkan laciverdi
  güsel marmara'nın her yudumda içinde yarattığı depremi
  senden başka kim gösterebilirdi galatasaray
  
  terk ettiğinde üşüten sevgilinin,
  varlığıyla saçmalatan kedinin,
  salça olmama kudretinin,
  sorgusuz kabullenişlerin,
  aşşağılık başkentler aksaray meyhanelerinin,
  uzaktan sana bakıp kıs kıs gülen kaderinin,
  ardından
  ulan çığırtkanlığını,
  fısıldayan naifliğe dönüştürdün.
  
  bilemeyeceksin,
  bileşik kelimeden oluşan adının
  ne menem anlamlar içerdiğini.
  konuşamayacak kadar sarhoş olsak da,
  son nefesini verircesine o bileşik kelimeyi söyleyecek
  parçalı sevdalıları.
  
  ve çatallı sesleriyle
  kedi üzerinden saçmalamaya
  sevgiliye gitme diyememeye
  aynen devam edecek.
  
  çünkü sen varsın ulan galatasaray!
  anlasana