insan ruhu

• cehennemi bir çukurdur.
  
  çukurun kenarı, renkli çiçeklerle dolu bir bahçe. o bahçenin güllerini, sümbüllerini, lalelerini sevinçle sularken biz, görünmez, kara bir el itiverir bizi bir anda o uçurum gibi çukura. derinliklerinde kaybolup yiterken, sesimiz soluğumuz karanlığa karışır. bir dost, sevgili el ararız telaş ve korkuyla, bizi tekrar çiçek bahçesine çıkaracak. bazen uzanır o el, çekip alır kuyudan bizi. uzanmazsa, ya da yoksa, iş kendimize kalmıştır. belki çok zor olur bu, belki imkansız, belki de hemencecik. bilinmez.
  
  ruhun karanlık, derin ve ürkütücü çukurundan kolay çıkabilmek için, yalnız kalmayın. sevin. sevilin. sevindirin. sevinin.
  
  dostoyevski değilim ki bunu çok daha güzel anlatabileyim. insan ruhunu en iyi bilen yazar odur.