pencereler

• stephane mallarme şiiri.
  
  bıkmış hazin hastaneden,
  perdelerin pespaye beyazlığında
  kasvetli duvarda haça doğru
  çıkan iğrenç tütsüden usanmış canlı cenaze
  sürünüyor sinsi sinsi doğrultup kamburunu
  ve, çürük tenini ısıtmaktan çok, taşlardaki güneşi görmek için
  ağarmış kıllarını
  tatlı ve bol bir ışığın kavurmak istediği
  pencerelere yapıştırmaya gidiyor.
  
  harlı, yanan bir ağız mavi göğe hasret
  bir zamanlar hâzinesini solur gibi
  henüz toy bir gençken ve de bakirmiş gibi teni bir zamanlarki kadar
  kirletiyor ılık, altın camları öpüp birden.
  
  unutmuş dehşetini kutsal yağların adam
  esrik! şifalı bitkileri, saati, yatağı,
  öksürüğü unutmuş; ve kiremitlerde akşam
  kanarken, ışıl ışıl gökyüzünde bakışları
  kuğular gibi güzel altın kadırgalarda,
  sularda uyuyorlar...
  burcu burcu bir ırmak...
  uyuyorlar anılarla dolu bir kayıtsızlıkla
  çizgilerinin zengin ışığını sallayarak.
  
  böylece, tiksinsem de katı ruhlu insandan,
  tıkınmak mutluluğu içine yuvarlandım ,
  çocuğunu emziren kadına sunmak için
  yemek denen çöplüğün ardı sıra dolandım.
  
  kaçıp yapışıyorum bütün pencerelere
  sonsuzun sabahının yaldızladığı sofuca;
  camlarında kutsanmış, arınmış çiğler ile
  omzumu pencerelerden dönüyorum yaşama.
  
  kendimi aynada melek gibi görüyorum
  pencere sanat olsa, koyu bir gizem olsa,
  seviyor, yeniden doğmayı,
  götürsem diyorum düşümü
  güzelliğin yeşerdiği ufuklara!
  
  ama heyhat!
  tutsağıyız şu yalan dünyanın
  kendi evimde bile iğreniyorum ondan
  o rezil, o berbat soluğu budalalığın
  burnumu tıkamaya zorluyor beni her an.
  
  ey acıyı bilen ben, bir çaresi var mıdır
  canavarın sövdüğü şu camları kırmanın,
  ve düşmek pahasına sonrasızlık boyunca
  tüysüz kanatlarımla havalanıp kaçmanın?