exils

• festivali agzimda hos bir tatla bitiren, tony gatlif tarzini artik kafamda iyice olgunlastirip sevdiren ve tahminen otobiyografik ögeler tasiyan film... romain durisin çizdigi köklerini arayan göçebe ruh profili, müzigin sirf soundtrack degil kulakliklarla ana karakterlerin de hayatlarina girip çikmasi, hatta ve hatta "senin dinin ne" sorusuna romainin verdigi benim dinim müzik cevabi direk tony abimizin kendi kisiligi gibi... filmin sonunda jenerik geçerken de zaten tüm müziklerin -zikir sahnesinin trans ötesi ritmi de dahil- tony gatlife ait oldugunu görünce dumur ve saygi ötesi duygularla salonu terkediyoruz seni gadjo dilo seni diyoruz sayin seyirciler.