olvido

• "hoyrattır bur akşamüstüler daima.
  gün saltanatıyla gitti mi bir defa
  yalnızlığımızla doldurup her yeri
  bir renk çığlığı içinde bahçemizden,
  bir el çıkarmaya başlar bohçamızdan
  lavanta çiçeği kokan kederleri;
  hoyrattır bu akşamüstüler daima.
  
  dalga dalga hücum edip pişmanlıklar
  unutuşun o tunç kapısını zorlar
  ve ruh, atılan oklarla delik deşik;
  işte, doğduğun eski evdesin birden,
  yolunu gözlüyor lamba ve merdiven,
  susmuş ninnilerle gıcırdıyor bir beşik
  ve cümle yitikler, mağluplar, mahzunlar...
  
  söylenmemiş aşkın güzelliğiyledir
  kağıtlarda yarım bırakılmış şiir;
  insan, yağmur kokan bir sabaha karşı
  hatırlar bir gün bir camı açtığını,
  duran bir bulutu, bir kuş uçtuğunu
  çöküp peynir ekmek yediği bir taşı...
  bütün bunlar aşkın güzelliğiyledir.
  
  aşklar uçup gitmiş olmalı bir yazla
  halay çeken kızlar misali kolkola.
  ya sizler! ey geçmiş zaman etekleri,
  ihtiyar ağaçlı kuytu bahçelerden
  ayışığı gibi sürüklenip giden;
  geceye bırakıp yorgun erkekleri
  salınan etekler fısıltıyla, nazla.
  
  ebedi aşığın dönüşünü bekler
  yalan yeminlerin şahidi çiçekler
  artık olmayacak baharlar içinde
  ey, ömrün en güzel türküsü aldanış!
  aldan, gelmiş olsa bile ümitsiz kış;
  her garipsi ayak izi kar içinde
  dönmeyen aşığın serptiği çiçekler.
  ya sen! ey sen! esen dallar arasından
  bir parıltı gibi görünüp kaybolan
  ne istersin benden akşam saatinde?
  bir gülüşü olsun görülmemiş kadın,
  nasıl ölümsüzsün aynasında aşkın;
  hatıraların bu uyanma vaktinde
  sensin hep, sen, esen dallar arasından.
  
  ey unutuş! kapat artık pencereni,
  çoktan derinliğine çekmiş deniz beni;
  çıkmaz artık sular altından o dünya.
  bir duman yükselir gibidir kederden
  macerası çoktan bitmiş o şeylerden.
  amansız gecenle yayıl dört yanıma
  ey unutuş; kurtar bu gamlardan beni." (ahmet muhip dıranas)