necip fazıl kısakürek

• tartışılmaz şairliğinin yanında piskolojik çözümlemelerin had safhada yaşandığı reis bey kitabıyla yazarlığını ortaya koymuştur. ideolocya örgüsü, o ve ben, çöle inen nur ve daha bir çok okunmaya değer esere sahiptir. acık konuşmak gerekirse sol kokenli olması pratik zekasının temeli olmakla birlikte aldığı felsefi ve dini eğitim sahip olduğu ufku genişletip tamamlamıştır. olum, allah, korku, kadın ve dava kavramları üzerinde çile adlı eserinde yeterince durmuştur. takvimdeki deniz, bendedir, aynalar yolumu kesti, ruh şiirleri okur okumaz insanın beynine kazınır. bir çok şiiri bendler halinde olsada ziyadesiyle uzundur aslında.
  
  hasreti denizlerin,
  denizler kadar derin
  ve okadar bucaksız....
  ta karşımda , yapraksız,
  kullanılmış bir takvim...
  üzerinde bir resim:
  azgın, sonsuz bir deniz;
  kaygısız düşüncesiz,
  çalkalanıyor boşlukta.
  resimdeyse bir nokta;
  yana yatmış bir gemi....
  kaybettiği âlemi
  arıyor deryalarda
  bu resim rüyalarda
  gibi aklımı çeldi;
  bana sahici geldi.
  geçtim kendi kendimden,
  yüzüme, o resimden,
  köpükler vurdu sandım;
  duymuş gibi tıkandım,
  ciğerimde bir yosun.
  artık beni kim tutsun?
  denizler oldu tasam.
  yakar, onu bulmazsam,
  beni bu hasret, dedim,
  varırım , elbet, dedim,
  bir ömür geze geze,
  takvimdeki denize,
  ne var bana ne oldu,
  odama nasıl doldu,
  birden bire bu meltem?
  ve dalgalandı perdem,
  havalandı kâğıtlar.
  odamda kıyamet var!
  ah yolculuk, yolculuk!
  ne kadar baygın, soluk,
  o gün bizde betbeniz;
  ve ne titrek kalbimiz
  ve eşyamız ne küskün!
  yola çıktığımız gün,
  bir sıraya dizilmiş,
  gözyaşlarını silmiş,
  bakarlar sinsi sinsi.
  niçin o ân da hepsi,
  bir kuş gibi hafifler,
  arkadan geleyim der?
  niçin o güne kadar,
  dilsiz duran ne kadar
  eşya varsa dirilir,
  yolumuza serpilir?
  ufak böcekler gibi ,
  gezer onların kalbi,
  üstünde döşemenin.
  bir gizli didişmenin
  saati çalar o ân;
  birden bakar ki , insan,
  her şey karmakarışık.
  ayırmak olmaz artık
  bir kalbi bir taraktan;
  ve kalb , ağlayaraktan,
  çekilir geri geri,
  terkeder bu mahşeri.
  bu mahşerin içinden
  o gün ben de geçtim, ben;
  nem varsa , evim , anam,
  çocukluğum hatırm
  ve ne sevdalar serde,
  bıraktım gerilerde,
  kaçar gibi yangından.
  rüzgârların ardından,
  baktımda süzgün süzgün,
  kurşun yükünü gönlün,
  tüy gibi hafiflettim,
  denize hicret ettim....