20 haziran 2006 roger waters istanbul konseri

• gelmesin buraya. gercekleşmesin bu konser.
  
  ben bu adamı sahnede canlı göremem.
  hayatımın ilk gercek adımlarını bu adamlarla attım. aldığım ilk albüm,büyülendiğim ilk notalar, farkında bile olmadan ezberlediğim ilk sözler bu adamların.
  
  yıllarca hayatımın tek değişmeyen fon müziği.
  
  hergün dinlemekten bıkmadığım; her anında bana yeni seyler katan; hiçbir "diğer"e ihtiyaç duymadan algının kapılarını sonuna kadar acan; yaşamda büyünün var olduğunu hatırlatan gösteren unutturmayan; su gibi olan.
  
  pink'i ya da ondan birini canlı izlemek, düşünebileceğim hayal edebileceğim herşeyin üstünde. hiç ulaşamayacağim en büyük hayalim en büyük amacım.
  
  e şimdi geliyo deniyo.
  
  ne yani bi kere bukadar normalce mi gelecek? taşlar yuvarlanmıyacak mı? ya da denizler yükselip yedi kuleyi sarmayacak mı? yıldırım falan düşmeyecek mi?
  
  ben? ben kalp krizi gecirmeyecek miyim? konser esnasında felce uğrayıp her saniyesinde vücudumun heryeri kasılıp kalmayacak mı? sarkıları söyleyemeyecek kadar boğulmayacak mıyım? o adamı sahnede göremeyecek kadar gözlerim kızarıp şişip birer çeşmeye dönmeyecek mi?
  
  ya sonra? konser bittikten sonra orda ölmeyecek miyim? ölmem gerekmeyecek mi?
  
  hayatın aptal gercekliğinden delicesine uzaklasıcam, gözlerime bütün yıldızlar doluşacak, büyünün içimde yeşermesiyle fantastikleşip en üst doyuma ulaşıcam ve sonra bana:
  "hadi her normal konser gibi bitti, roger turneye devam edicek, sen de evine git yarın okul mokul var" mı d i y e c e k s i n i z?
  
  bu herhangi bi normal bi olay değil, herhangi çok istediğimiz bi sanatcının gelip 2-3 sarkı söylemesi değil.
  
  hayır roger! i s t e m i y o r u m... gelme...