en sevdiğim şiir

• özdemir asaf'ın bu şiirini ayrı kıymetli buluyorum:
  
  sana gitme demeyeceğim.
  üşüyorsun ceketimi al.
  günün en güzel saatleri bunlar.
  yanımda kal.
  
  sana gitme demeyeceğim.
  gene de sen bilirsin.
  yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim,
  incinirsin.
  
  sana gitme demeyeceğim,
  ama gitme, lavinia.
  adını gizleyeceğim
  sen de bilme, lavinia.
  
  (lavinia/özdemir asaf)
• (bkz: ölüm risalesi) - erdem beyazıt
  
  damla damla oluşuyor hayat
  ölüm kımıl kımıl
  duymak kolay
  anlatmak değilher an
  farkındayım
  az az öldüğümünbilincindeyim doğan ayın
  eriyen karın akan suyun
  ve usul usul tükenen zamanın
  tekrarlayıp duruyor saat
  vakit te mahluktur
  vakit te mahlukturişliyor kalbim
  eskiyor saçlarım
  ve gözlerimin en ince hücreleriokuyorum hayatı
  toprağın üstünden çok
  altındakilerle var olduğunutoprak
  ölüme aç
  ölüme muhtaç
  hayatölüm muhakkak
  ve ölüm mutlak
  tek kapısıdır ölümsüzlüğünölümle tanıştıktan sonra anladım
  sadece bir kimlik belgesi olduğunu yaşamanınkesitlermahlukta devinen
  gürül gürül bir ırmaktır ölümbabalar ölür
  dolaşır eli ölümün
  saçlarında anaların oğullarınanalar ölür
  kök salar hasret yüreklere
  'bir evlat pir olsa da'
  o zaman anlar ancak neymiş öksüzlükoğullar ölür
  bir kafes olur ölüm
  ana kalbi bir kuştur
  azad kabul etmezsevgililer ölür
  bir hicret olur ölüm
  bir sılamesela arkadaşlar
  arkadaşlıklar vardır okullarda
  bakarsın biri gelmez bir gün
  ve artık hiç gelmeyecektir
  simsiyah bir gölge düşmüştür adeta
  bahçeye koridorlara sınıflara
  bir fısıltı dolaşır dudaklarda
  kimi kirpikleri ıslak
  çökmüş bahçenin tenha bir yerine
  elinde bir çöp resmini çizer toprağa
  anıların
  kimileri öbek öbek toplanıp
  çaresizliği dile getirirler anlamsız sözcüklerle
  -nasıl olur daha dün beraberdik
  -salıncakta iki kişi'yi izlemiştik daha dün nasıl olur
  -geçen pazar kırlarda dolaşmıştık
  ''göçmen kuşlar yerli kuşlardan daha mutlu olmalılar
  hayatı dolu dolu yaşıyorlar'' demişti unutamıyorumsonra bir mezarlıkta bir çukurun başında
  bir kapının ağzında
  herkez susar
  konuşur ölümve sürer hayat.bazan bir tekerlek altında
  ansızın gelir ölüm
  apansız biter sınav
  bir elektrik kesilmesi gibi
  kesilir tulu emelbazan ölüm vardır
  ölümden önce gelir
  mesela bir hapishanede bir hücrede yaşanır
  sorular hep yanıtsız kalır orada
  sadece konuşan rüyalardır
  yahut hayaller suskun duvarlarda
  gözler kabul eder parmaklar kabul eder
  ama beyin hep umuttan yanadırbazan akan bir film şeridinin
  tek kare donan bir fotoğrafı gibidir
  ölüm
  karşıda bir manga asker
  gözler namluların karanlık ağızlarını görmez de
  takılıp kalır masmavi gökyüzünde
  asılıp kalmış bembeyaz bir bulutaölümden uzak ölümler vardır
  gazete ilanlarında rastlanılan
  dünyaya bağlılığın zavallı
  ve muannit
  bir belgesidir
  daha çok kalanlara ait.bir de bir örümcek ağının ortasına düşmüş
  bir sineğin titrek bacaklarında seyretmiştim ölümüölümler vardır:
  can kuş gibi uçar gider
  bir martının süzülüp
  kaybolması gibi maviliklerdebir portreengin sakin berrak bir denize
  uçsuz bir kumsaldan ağır ağır
  nasıl yürürse insan
  sokrates öyle yürüdü ölümetilmizleri ağlaşırken
  o vasiyet ediyordu:
  -asklepyos'a bir horoz borçluyuz
  unutmayınız.ne tuhafsınız dostlar
  güçsüz kadınlar gibi ağlaşmak niye
  yükselmek varken ölümsüzlüğeinancına sahip olmak
  insan olmanın şartı
  kölelikler içinde en onulmaz kölelik
  hayatın ölümcül yanına
  takılıp kalmak değil mi? ilkin ayaklarında duydu sokrates
  zehirin soğukluğunu
  ve yavaş yavaş ölüm
  yükseldi göğsüne çenesinedudaklarında donan son bir tebessümle
  bir işaret taşı da böylece
  sokrates dikmiş oldu ölümeölümün sesiölümden bir işaret var her şeyde
  ölümün sesini duyuyorum şarkılarda türkülerde:
  -kışlanın önünde redif sesi var
  namluların ucunda ölümün sesi! -bir ay doğdu geceden oy oy
  karanlığın ağzında ölümün sesi! -erzurum dağları kan ile boran
  vadilerin koynunda ölümün sesi-ezo gelin durmuş bakar yollara
  umudun ardında ölümün sesi! -bir ihtimal daha var
  umuddan da öte ölümün sesi! kendi ölümüme ait bir denemebir gün öleceğim biliyorum
  bunu her an ölür gibi biliyorumanamın yüreğinde bir kor
  ölene dek sönmeyecek bir ateş
  kımıldanıp duracak hepkarım bomboş bulacak dünyayı
  -n'olurdu birlikte ölseydik, deyip duracak
  oysa insan yalnız ölür
  ama o olmayacak dualarla teselli arayacakkızlarımın gırtlaklarında bir düğüm
  bir süre kaçacaklar insanlardan
  boşluğa düşmüş gibi bir duygu içlerinde
  sonunda onlar da kabullenecekler öylesineölümüme en çabuk dostlarım alışacaklar
  -yaşayıp gidiyorduk yahu
  ne vardı acele edecek!
  diyeceklerbiliyorum yaklaşıyoruz her an
  biliyorum oruçlu doğar insan
  ölümün iftar sofrasınason sözve zaman döne döne
  gelmişti başlangıç noktasına
  ilk yaratılış düğümünemahlukatın var olduğu
  yüzüsuyu hürmetine
  evrenin efendisinin
  kavuşmak vakti gelmişti sevgilisine.hayatın menbaı
  merhametin son durağı
  madeni, muhabbet ocağının
  ateşler içindeydi
  yatağında.
  iltica etmişti sanki kainat
  kutsal tenine
  hayata şafak olan alnında
  ter taneleri
  her biri insanlık çilesinden
  bir haberdi sanki
  bir an oldu
  aralandı gözleri
  sonsuzu kuşatan bakışları
  süzdü ciğerparesi fatıma'yı
  süzdü tek tek çevresindeki
  can dostlarını
  kıpırdadı dudakları, dedi:
  -ebu bekir kıldırsın namazı
  sonra daldı daldı uyandı
  son defa aralandı
  bakışları
  yöneldi bir noktaya
  karar kıldı bir noktada
  ve dedi:
  -merhaba ey refik-i ala! olacak oldu
  akıllar kamaştı
  kalpler tutuştu
  feryat ve figan gökleri tuttu
  çekti kılıcını faruk olan
  sıçradı orta yere:
  -kim derse ''o öldü'', öldürürüm! ayrılık ateşinden
  ateşin şiddetinden
  sanki bendler çözülmüş
  felekler çökmüştü
  şuur tutuşmuş
  akıl iflas etmişti.sonra sıddıyk olan
  yetişti geldi
  baktı baktı yatağında hareketsiz yatan sevgiliye
  mağarada arkadaşına hicrette yoldaşına
  sonra baktı çevresine
  mahşerden önce mahşer hali yaşayan
  ashabına
  aline
  ebu bekir dedi:
  -ey nas, susun!
  kim ki resulullaha tapmaktadır
  bilsin ki resul ölmüştür
  kim ki allaha tapmaktadır
  bilsin ki allah ölmez
  hayy ve layemutturey nas, susun!
  ''inna lillah ve inna ileyhi raciun''sonra eğildi sevgilinin yüzüne
  sürdü bulutlanmış gözlerini
  o güzellikler ülkesine
  baktı baktı ve dedi:
  -hayatında güzeldin
  ölümünde güzelsin
  öldün
  bir daha ölmeyeceksin
  .
  .
  .
  .
• ağlamak için gözden yaş mı akmalı?
  dudaklar gülerken, insan ağlayamaz mı?
  sevmek için güzele mi bakmalı?
  çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı?
  hasret; özlenenden uzak mı kalmaktır?
  özlenen yakındayken hicran duyulamaz mı?
  
  hırsızlık; para, mal mı çalmaktır?
  saadet çalmak, hırsızlık olamaz mı?
  solması için gülü dalından mı koparmalı?
  pembe bir gonca iken gül dalında solmaz mı?
  öldürmek için silah, hançer mı olmalı?
  saçlar bağ, gözler silah, gülüş, kurşun olamaz mı?
  
  victor hugo
• "eğer, yeniden başlayabilseydim yaşamaya, ikincisinde, daha çok hata yapardım. kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım. neşeli olurdum, ilkinde olmadığım kadar, çok az şeyi ciddiyetle yapardım. temizlik sorun bile olmazdı asla. daha çok riske girerdim. seyahat ederdim daha fazla. daha çok güneş doğuşu izler, daha çok dağa tırmanır, daha çok nehirde yüzerdim. görmediğim bir çok yere giderdim. dondurma yerdim doyasıya ve daha az bezelye. gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine. yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım ben. yeniden başlayabilseydim eğer, yalnız mutlu anlarım olurdu. farkında mısınız bilmem. yaşam budur zaten. anlar, sadece anlar. siz de anı yaşayın. hiçbir yere yanında termometre, su, şemsiye ve paraşüt almadan, gitmeyen insanlardandım ben. yeniden başlayabilseydim eğer, hiçbir şey taşımazdım. eğer yeniden başlayabilseydim, ilkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım. ve sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla. bilinmeyen yollar keşfeder, güneşin tadına varır, çocuklarla oynardım, bir şansım olsaydı eğer. ama işte 85'indeyim ve biliyorum... ölüyorum... "
  
  jorge luis borges
• (bkz: feride)
• "ben senin sevgilin,
  eşin, baban, ağabeyin,
  arkadaşınım.
  biri bitse biri kalır.
  seni hiç bırakmayacağım."
  cemal süreya
• saçlarını kimler için bölük bölük yapmışsın
  saçlarını ruhumun evliyalarınca örülen
  tarif edilmez güllerin yankısı gözlerin
  gözlerin kaç kişinin gözlerinde gezinir
  sen kaç köşeli yıldızsın
• okuduğum ilk andan itibaren vazgeçilmezimdir.
  
  ahmet erhan
  hayır hayır hayır hayır
  
  hayır hayır hayır hayır
  gökyüzünde bir çapak gibi duruyorken güneş
  evlerde oturmak bana göre değil
  elimde pergeller, gönyeler, iletkiler
  bir gülün hacmini ölçmeye kalktım
  yanıldığım kesin
  yenildiğim belli değil
  hayır hayır hayır hayır
  bütün şiirlerimi odanın duvarına astım
  ağzım kurudu tükürmekten
  ömrümü cm2'lere böldüm de bir türlü anılarımı yazamadım
  sarı peruka takmış bir acı
  sokaklarda sürtüyor boyuna, barlarda benim adıma beş tek bir duble konuşuyor
  ancak ölümle diyor, ancak ölümle sağalır yara
  cebimde jeton var, uluslararası
  sylvia plath'ı arıyorum, mezarında buluyorum konyağını yudumlarken
  bana daha bir incelmiş, ne bileyim daha bir güzelleşmiş gibi geliyor
  thank you very much! diyorum ve jetonumun soluğu tükeniyor
  cüzdanımda mor bir biletten başka bir şey yok
  gecenin son otobüsü çoktan gitti
  durdum ardından baktım
  güneşi sabah sabah burnunu karıştırırken yakaladım
  ay ağlıyordu ve bilmem kaç milyonuncu kez öldüğünü sanıyordu
  parkta çükünden su fışkıran o tuhaf melek heykelinin önünde yüzümü yıkadım
  kar yağıyordu usul usul
  hayır hayır hayır hayır
  paltomun yakasını bir daha kaldırdım, atgözlüğü gibi
  yalnızca önümü görmek istiyorum artık
  kızılay'dan ulus'a doğru yürürken yolda pink floyd için üç şarkı sözü yazdım
  küllerini suyla yoğurup bir hamur yapmak istedimse de boşuna
  doymadı karnım
  radikal takılıyorum son günlerde
  ultra-yalnızlık sokağından geçtiğimden beri
  dün annemin aynasına bir boyunbağı astım
  ve üstüne yapıştırdım on yıl önceki resmimi
  bu kadar bendeki nostalji
  hayır hayır hayır hayır
  ipsizin biriyim, doğru
  kendime on iki formalık kara bir defter aldım
  oturdum sarı şiirler yazdım
  artık bana kim inanır
  güneş ve ay yerli yerinde duruyorken
  ve ben sonsuza dek kova burcunun çocuğu
  sanki bir yağmur yağsa oluklardan gök boşanır
  yüzüme öyle dönüp dönüp bakma
  bana artık her şey yakışır
  terzim dünya çünkü, o ki kimlere neleri yakıştırdı
  günlerini ölüme teğelledi
  ölümlerini unutuşa kopçaladı
  hayır hayır hayır hayır
  duymak istemiyorum artık tek sözcük bile
  niye ben, neden, böyle mi olmalıydı
  aklımı her hafta temizleyiciye vermek
  aç karnına yuvarlamak binlerce birayı
  niye ellerim ceplerimde hala
  niye bir yumruk durumunda değil
  dünyada bir tek insanın bile
  kuracağı bir şeyler vardır
  hayır yaşam hayır ölüm hayır su hayır toprak
  hayır hayır hayır hayır
  çok mürekkep yaladım
  ama tükürüyorum burada hepsini
  bütün sözcüklerini
  okuduğum kitapların
  yazdıklarımınsa arasından bilmem ne kalır
  aynalarda her sabah her sabah
  o cam kırıklarından oluşmuş yüzü görmekten bıktım
  hiç değilse elişi kağıtlarım olsaydı
  ipsiz uçurtmalarım
  göğe fırlatılan bir naylon tabak gibiyim
  ve kendi kollarıma atılıyorum her keresinde
  hayır yalnızlık hayır kimsesizlik hayır sıla hayır gurbet
  hayır hayır hayır hayır
  gezinip dururum yıllardır
  koltuğumun altında
  radarlardan kurtulmuş üç beş kitap
  iyi demlenmemiş bir çay gibi kaldım
  kırdım dolduğum tüm fincanları
  bana iyilik edenlerin yüzüne tükürdüm
  ve sevdim düşmanlarımı
  (atılan güller solar, geride hep taşlar kalır)
  hayır hayır hayır hayır
  ne saptan yanayım şimdi ne de baltadan
  kırdığım ceviz sayısı kırkı geçmedi daha
  ama hiç değilse az kaldı
  hele bir geçsin
  olurum iyi bir aile babası
  hayır akşam hayır yol hayır otobüs hayır ev
  hayır hayır hayır hayır
  ölüm ki ancak bir başka ölümle yıkanır
  tebeşirler bu yüzden hep beyaz kalır
  kandan, pıhtılaşmış kandan bir anıt yükseliyor önümde
  gece artık bütün günü içeriyor
  ve ben umutsuzluk hakkımı elimde tutmak için
  bir sürü saçmalık yapıyorum
  bay garson, sizden özür diliyorum
  demek saat 0.2, demek ki servis çoktan kapandı
  bahşişin güneş olsun iyi mi
  hayır hayır hayır hayır
  toprakta yaralar açıyor her damla yağmur
  kovulacak bir kapı daha bulmak için
  yangın merdivenlerine tırmanıyorum ben
  annem niye böyle uzakta oturuyor
  ve otobüsler niye bu kadar erken
  geçip gidiyorlar ufkumdan
  şöförleri ölü, yolcuları uykusuz
  her gece oniki kilometre yürüyorum
  köstekli saatimi rehin bıraktığım için
  hayır hayır hayır hayır
  kardeşler, bu dünya bana göre değil
  kötü basılmış bir kitap gibiyim
  çamur duygusu veriyorum okuyana
  elimde bir gümüş zincir
  alnımda bir derin leke
  kar mı yağmur mu ne yağdığını bilmediğim bir gecede
  ey hayat, seni sevdiğim için özür diliyorum
  duruyorum önünde, düğmelerim ilikli, aklımın ipleri çözük
  hayır hayır hayır hayır
  yazmak umurumda bile değil
  okumak da bir rastlantıdır artık
  annem üzümlü kek yapıyor mutfağında
  karım akvaryumdaki balıklarla oynuyor
  okul-aile birliğinden gelen bir yazıyı okuyorum bense
  çiçekler bile sulanmaktan bıktılar
  ellerim titriyor, neden bilmem
  belanı mı arıyorsun be adam!
  böyle diyor kimi görsem
  ne yapsam yağmurdan kaçırılmış bir şemsiye kadar saçma kalıyorum şu dünyada
  bütün insanlar tutuklanır sanıyorum
  ellerimi göğsümde kavştursam
  güneşi masturbasyon yaparken yakalıyorum o an
  hayır hayır hayır hayır
  ey hayat
  başımda lacivert berem
  önümde konyak durur
  beni oğlum, beni oğlum diye
  saracaksın ne zaman
  radikal bir çiçeğim ancak kendi saksısında açan
  annesini seven
  oğlunun okul taksitlerini ödemeye hazırlanan
  karısını ancak barışırken görebilen
  böyleyim, sulak toprakta gövermeyen tek ekin
  bilmem bir yerde durur muyum, durulur muyum
  alnıma dövülürse kara bir yalnızlık gibi ölüm
  arkamdan üç kulfallahi bir enam okunsun
  sonra naaşım tekel kibritiyle yakılsın
  nasılsa gözyaşları söndürür
  hayır hayır hayır hayır
  bırakmayın, beni ölüm götürür.
  
  edit: imla
• yaşamak güzel şey doğrusu
  üstelik hava da güzelse
  hele gücün kuvvetin yerindeyse
  elin ekmek tutmuşsa bir de
  hele tertemizse gönlün
  hele kar gibiyse alnın
  yani kendinden korkmuyorsan
  kimseden korkmuyorsan dünyada
  dostuna güveniyorsan
  iyi günler bekliyorsan hele
  iyi günlere inanıyorsan
  üstelik hava da güzelse
  yaşamak güzel şey
  çok güzel şey doğrusu.
  
  melih cevdet anday
• ne içindeyim zamanın,
  ne de büsbütün dışında;
  yekpare, geniş bir anın
  parçalanmaz akışında.
  
  bir garip rüya rengiyle
  uyuşmuş gibi her şekil,
  rüzgarda uçan tüy bile
  benim kadar hafif değil.
  
  başım sükutu öğüten
  uçsuz bucaksız değirmen;
  içim muradına ermiş
  abasız, postsuz bir derviş.
  
  kökü bende bir sarmaşık
  olmuş dünya sezmekteyim,
  mavi, masmavi bir ışık
  ortasında yüzmekteyim.
  
  ahmet hamdi tanpınar