hertha

• eski bir germen tanrısı
• berlin'in ünlü bir camiasının anası. lakin bendeniz, oğlu hertha berlin'e değil, bir başkasına meftunum.
  (bkz: fc union berlin)
• uzun bir algernon charles swinburne şiiri.
  
  seslendirilmiş hali
  
  aşağıda da tarafımca yapılmış naçizane çevirisi;
  
  benim başlayan;
  benden devrilen yıllar;
  benden çıkma tanrı ve insan;
  benim denk ve tam
  tanrı değişir, insan da, ve biçimleri cismen; ruhum ben.
  
  toprak var olmadan önce,
  daha önce deryadan,
  çimenlerin yumuşak saçlarından yahut
  ağaçların hoş kollarından
  yahut dallarımın taze renkli meyvelerinden
  önce ben vardım, ve ruhun içimdeydi.
  
  menbaalarımdaki ilk can,
  ilkin süzüldü ve yüzdü,
  bendendir o güçler
  onu lanetleyen ve koruyan
  benden çıkma erkek ve kadın, vahşi canavar ve kuş; tanrı olmazdan önce, ben varım.
  
  benden başka yahut yukarda
  yoktur gidecek yer
  sev yahut sevme beni
  bilme yahut bil sen
  beni sevmeyen ve sevenim ben; yaralıyım ve benim yaralayan darbe beni.
  
  ben, ıskalanmış hedef,
  ve oklar ıskalayan,
  ben, öpülmüş ağız,
  ve öpücükteki nefes,
  arayış, aranan ve arayan, ruh ve beden.
  
  kutsayan şeyim ben
  ruhum coşturur benim
  yaratmayan ellerle
  okşayan şeyim ben
  doğmamış uzuvlarımdır kaderin ölçüsünün uzunluğunu ölçen.
  
  fakat şimdi ne bilirsin sen,
  tanrıya bakan, çığırmak için,
  “ben benim, sen sen'
  ben alçağım da yüksek misin sen?'
  ben senim, onu bulacağım diye aradığın şeyim, kendini bul, bensin sen.
  
  ben, tahıl ve saban,
  pulluk yarığı humus
  ve pulluk demiri iyice çizik
  filiz ve çimen,
  iş ve işleyen, ekin ve eken, çiçek tozu ki tanrıdır.
  
  bilir misin nasıl biçimlendirdim seni ben,
  çocuk, yeraltında?
  bilir misin sen
  seni coşturan ateşi
  bağlı kazığı
  suyun küçük değişikliklerini, neyi biliyordun yahut buldun bunlardan sen?
  
  kalbinden söyleyebilir misin,
  gözlerinle ne gördüğünü?
  sanatın hangi kurnazlığıyla
  ne hikmetle ne işlediğini
  neyi biçimlendirip hangi kuvvetle
  göğüslerimin üstünde göklere gösterdiğini?
  
  kim verdi, kim sattı sana
  benim bilgimi?
  yaban mı söyledi?
  deryadan mı öğrendin?
  geceyle yarenlik mi ettin?
  rüzgarlarla mı danıştın?
  
  koydum mu ben öyle bir yıldız
  alnına ışığı göstersin diye
  ta uzaktan gördüğün ışığı
  şimdi ne göstereyim sana ben?
  konuştunuz mu kardeşler olarak; güneş, dağlar ve sen?
  
  burası nedir, bilir misin?
  neydi, bilir miydin?
  ne resul ne şair
  ne üçayak ne taht
  ne ruh ne ne et olabilir cevap
  anandan başka
  
  anan, yaratan değil
  doğan, değil yaratılan
  gerçi çocukları terketmiş onu ya,
  cezbedilmiş yahut korkmuşlar
  dualar ediyorlar onların tarzındaki tanrı'ya, kıpırdamaz her dua eden için ana.
  
  inançtan bir asa
  ve geceden bir taç.
  bu tanrı olan şey
  senin gücünle adam olan
  senin ruhunun gücüyle dikelen
  senin hayatını yaşayan, ışık olarak
  
  içindeyim, kurtarmak için seni
  ruhumun içinde söylediği gibi
  sana verdiğim gibi ver
  yaşam kanını ve nefesini
  emeğinin yeşil yapraklarını
  ak çiçeklerini düşüncenin
  ve ölümün kızıl meyvesini.
  
  vermenin yolları olasın
  benim sana olduğum gibi
  yaşamın özgür canı
  olsun ücretsiz hediyesi
  ne efendiye hizmetçi olarak, ne köleye sahip , vermelisin bana kendini.
  
  ey sürgünün çocukları
  endişeli ruhlar,
  kayboluşunu gördüğünüz ışıklar hep sürecek
  gibi değil miydi?
  siz bilemezdiniz çok parlayan güneşini , gölgelerini ve yıldızlarını geçmişin.
  
  ben, nereye yürüdüğünü gördüm
  gecenin loş patikalarını
  senin göklerinde ışık vermek için
  tanrı denen gölgenin batışını
  fakat erkekliğin şafağı yükseldi, ve gölgesiz ruh ufukta
  
  bol köklü ağaç
  göğe doğru yükselen
  kızıl meyveli yapraklarla
  hayat ağacı ben miyim
  yaşamınızın goncaları içindedir yapraklarımın özsuyunda: o yüzden ölme ve yaşa.
  
  fakat senin tarzın tanrılar
  alan ve veren
  acıma ve tutkuyla
  cezalandıran ve affeden
  dökülen ağaç kabuğunda
  üremiş soluncanlar onlar; onlar ölsün, yaşamasınlar.
  
  benim kendi kanım dermandır
  kabuğumdaki yaralara
  dallarımda tutsaktır yıldızlar
  geceyi gün eder
  ve tapınılır onlara güneşler gibi, gündoğumu ateşlerini kıvılcıma döndürene kadar
  
  ağacın canlı kökleri altında ölü çağların gizlendiği yerde
  karanlığımın içindeki gökgürültüsü
  anlatır beni
  dallarımın çarpışması birbiriyle, sestir duyduğun denizden dalga sesi diye.
  
  o gürültü zamandandır.
  tüyleri açılmış
  ve ayakları tırmanmaya hazır başının
  üstündeki dallar arasından,
  ve yeşilliğim öter etrafında ve hışırdar, ve dallar bükülür onun adımıylan.
  
  çağların fırtınası
  patlar içimde ve yatışır
  savaş fırtınası kuduran
  bahar fırtınası barışın,
  burada onların nefesi kabartır örgülerimi, burada büyür çiçeklerimin biri.
  
  tüm sesleri bütün değişimlerin
  bütün gölgeler ve ışıklar
  dünyanın sıradağları ve
  akarsularla bölünmüş tepeleri üstünde
  kimin dili, rüzgarın dili ve yer sarsan gecelerde fırtına bulutlarının dili?
  
  tüm çehrelerin tüm şekilleri
  bütün işleri bütün ellerin
  zamandan yaralı toprakların
  gizli yerleri içinde
  her ölüm ve yaşam, her hüküm her yıkım, içime damlar kum gibi
  
  yara benim yüküm olsa da
  ve bildiğinden daha fazla yara
  büyümemin mükafatı olmasa da
  büyümekten başka
  yine de büyümekten durmam, üstümdeki şimşekler yahut altımdaki kurtçuklar adına.
  
  yeri var bunların da benim içimde
  benim onlarda olduğum gibi
  öyle bir ateştir ki kalbimdeki
  vardır öyle bir özsuyu bu ağacın
  tüm derinliklerinde ve sırlarında, sonsuz karalar ve denizlerin
  
  bahar renkli vakitlerde
  aklım mayısınki gibiyken
  işte çiçeklerim yeşeriyor;
  yüzyıllar boyunca erkekliğin parfümüyle, güçlü çiçekler fırladı ruhumdan ışınlar gibi.
  
  ve fışkırışlarının sesi
  ve sürgünlerinin kokusu
  sıcaklık ve tatlı ötüş gibiydi
  ve köklerime kuvvetti
  ve çocuklarımın canları mükemmelleşmişti meyvelerim olan ruh hürriyetiyle.
  
  olmaktan başkasını emretmem
  duaya ihtiyacım yoktur
  hür lazımsınız bana
  ağızlarınızda benim havamla
  ki kalbim daha geniş olsun içimde
  görerek benim hoş meyvelerimi
  
  daha hoş garip meyveden
  yahut inançlardan evlendiğiniz
  içimde yalnızca kök var benim
  dallarınızda çiçeklenenen
  işte, tanrınız, sizi yaratan, adaklarınızın inancıyla onu beslemek için.
  
  kararırken ve aydınlanırken
  hayran olunan uçurumlar
  şafak ve yıldırım
  ışık ve kılıç için
  tanrı gürler cennette ve melekleri kıpkızıl, gazabıyla efendinin.
  
  ey oğullarım, pek hürmetkar
  tanrılara, bana değil ki
  yeterince güzel değil miydim
  hür olmak güç müydü ki
  işte, sizinleyim, içinizdeyim, sizinim; bakın ileri ve görün.
  
  bak, dünyanın harikalarıyla kanatlanmış
  mucizelerle nallanmış,
  yıldırımlarının alazıyla
  giyimi ve asası hakkı için
  titriyor tanrı cennette ve melekleri bembeyaz tanrının dehşetiyle.
  
  seher vakti yaklaştığı için
  onun ızdırabı bu
  bakmakta onun perileri aptalca
  sararmışlar onun korkusuyla
  ve onun vaktinin sonu, sonsuz yılının sonuncusu yaralıyor onu
  
  fikir yarattı onu, fikir yıkıyor
  gerçek katlediyor ve bağışlıyor
  fakat sana zaman onu alırken
  yeni bir şey veriyor
  eşit aşkı, özgürlükten beslenip can bulan, o canım cumhuriyeti.
  
  ki yaşamak tek gerçektir
  yalnızca gerçek tamdır
  ve onun sevgisi
  insanın kutup yıldızı ve kutbu
  insan ki, göbeğimin nabzı, bedenimin meyvesi, ruhumun tohumu.
  
  kucağımın biricik soyu,
  gözümün biricik ışığı
  göğe ulaşan en güzide çiçeğim
  insan, denk ve bir benimle, insan benden olma, insan, ben olan.