shakespeare sonnet 134

• so now i have confessed that he is thine,
  and i myself am mortgaged to thy will,
  myself i'll forfeit, so that other mine
  thou wilt restore to be my comfort still.
  but thou wilt not, nor he will not be free,
  for thou art covetous, and he is kind.
  he learned but surety-like to write for me,
  under that bond that him as fast doth bind.
  the statute of thy beauty thou wilt take,
  thou usurer, that put'st forth all to use,
  and sue a friend came debtor for my sake;
  so him i lose through my unkind abuse.
  him have i lost; thou hast both him and me;
  he pays the whole, and yet am i not free.
  
  meali: (bkz: sonnet no 133)
• çevirisi:
  
  iyi anlıyorum: o, senin oldu bu sefer.
  arzuna boyun eğdim adayarak kendimi.
  vazgeçerim kendimden, yeter, bana geri ver
  öteki benliğimi, dirlik düzenliğimi.
  ne sen buna razısın ne o özgür kalmaya,
  çünkü sen aç gözlüsün, onun tertemiz kalbi;
  benim için kefalet belgesini yazdı ya,
  o da sana sımsıkı bağlandı benim gibi.
  güzelliğin alıyor hakkı olan kazancı;
  tefecisin, faizin alıp son kuruşunu,
  benim borcum için o dosttan oldun davacı,
  ben kötüye kullanıp yitirmiş oldum onu.
  ben dostumu yitirdim; hem o sendedir hem ben,
  kurtulmadım ben hala, o borcu ödemişken.