watt

• üstün bir edebiyat şöleni. samuel beckett simgeselci okurlara lanet okusa da simgesel okumalara kaçınılmaz olarak uygun/uyumlu. ilginç şekilde görsel bir kitap. (homeros'un da odysseia'sı ilyada'dan daha görsel, dahası sinemasaldır.) kitaptan cümleler anımsamıyorum, imgeler, görüntüler anımsıyorum. adeta özel becerisi bu; benim geleneğimde kitaptan imge anımsamak daha az yer tutar.
  
  belki öteki samuel beckett kitaplarında da var aynısı? özellikle watt'ta insan öyle açıkça yazıldı mı yazılmadı mı anımsayamadan, kahramanın bedence gitgide bir konuşan kafadan ibaret hale indirgenişini deneyimler. daha çok atmosfer romandır. içeriğinden çok duygusu önemlidir. aktardığı sıkıntısı, iç daralması.. bir de korku, savaş zamanında yazıldığını bilmeyenler kitapta korkuyu yaşamışlar, ben o yanını anımsamıyorum. böyle, neredeyse anılmayanı başkalarının da algılaması, deneyim biricikliği ve deneyime kapalı kalma yalıtımlarını kırıyor. çok seviniyorum. var bir şeyler, var bağlar, köprüler.
  
  (bkz: vatman)
  (bkz: labirentler/@ibisile)