hesabın var mı? giriş yap

  • benim var bir iki tane.
    milli takım kampı bulunduuğm şehre gelmişti.
    kimler kimler yok ki tanju, rıdvan, feyyaz, metin, ünal karaman, engin ipekoğlu, oğuz çetin falan.
    neyse, o zaman liseliyiz.
    hergün gidip izliyoruz bunları, millet imza alıyor, kızlar peşlerinde.
    biz de beşiktaşlıyız ayıptır söylemesi.
    bizim sarı fırtına yanında iki futbolcuyla beraber, tabir-i caizse takımdan ayrı düz koşu yapıyor.
    biz de iki üç arkadaşız.tribünden aşağı inmişiz, tellerden izliyoruz.
    aslında daha o yaşlarda bile ünlü falan görünce gidip hemen konuşayım falan derdinde biri değildim.ama gaza geldim ben de.
    neyse, "metin abi" "metin abi" diye çağırdık biz bunu.
    eliyle tersledi bizi, azarlar gibi bir şeyler söyledi. "görmüyor musunuz çalışıyorum" gibisinden.
    buz kestik hepimiz.hiç kimse tek laf edemedi.
    fena halde kırılmıştık.
    haklıydı aslında.
    ama en azından selam verip geçebilrdi.
    o gün bugündür metin'i sevmem.
    aynı kamptan bir başka anı.
    bu sefer feyyaz.
    otobüsün içinden insanlara bakıyor.
    yüzlerce kişi var ortamda.
    el sallıyorum, fark etsin istiyorum, garsona el kaldırırsınız da görmeyince kafayı kaşırsınız ya öyle.
    sonra nasılsa fark etti beni, gözgöze geldik, gülümsedi, el salladı o da.
    feyyaz'ı zaten severdim.o günden beri daha da sevdim.hem o metin'in yerine olsaydı asla azarlamaz, kibar feyzo gibi gülümserdi bize.

    ünlü olmak hakikaten çok zor ve ilginç. adam (metin) 25 sene önce birine atar yapmış. belki o gün canı çok sıkkındı, belki o gün çok kötü bir haber almıştı.bilemeyiz ama karşı taraf hala unutmamış o azarlar tavrı.
    diğer yandan diğer adam, kalabalıkta birini fark etmiş ve el sallamış.sorsan hatırlar mı? ama 25 sene sonra o selam hiç unutulmamış.

  • 1963 tarihli bu kompozisyon charles mingus'un en büyük başyapıtı, magnum opus'u olmakla kalmaz (evet, magnum opus'unu pithecanthropus erectus'u, mingus ah um'u, blues & roots'u, oh yeah'i ve tijuana moods'u yaptıktan sonraya saklayacak bir adam bu), caz ve hatta tüm müzik tarihinin en iyi albümlerinden biri olarak gösterilir. 6 bölümden oluşan 4 şarkılık kompozisyonun müzikal değeri kind of blue'dan ve a love supreme'dan daha az değildir, ki bilenler bilir, bu ne de çok şey söylemektir. ve böylesi iltifatları hak eden bir klasik için uzunlamasına bir kritik yapmak ne zor ve belki de gereksiz iştir. dinlensin.

    1. track a – solo dancer: stop! look! and listen, sinner jim whitney!
    2. track b – duet solo dancers: hearts' beat and shades in physical embraces
    3. track c – group dancers: (soul fusion) freewoman and oh, this freedom's slave cries
    4. mode d, e, f...: mode d - trio and group dancers. stop! look! and sing songs of revolutions! mode e - single solos and group dance. saint and sinner join in merriment on battle front. mode f - group and solo dance. of love, pain and passioned revolt, the farewell, my beloved, 'til it's freedom day

  • pek ilginç şeyler çıkabilir aralarından. benim babam mesela okul yıllarında saçı bi tuhaf uzatmış böyle ense ağırlıklı ;tam ankaragücü kalecisi modeli gibi değil ama, yani kaleci-beatles arası tuhaf bi tarz, neyse hadi bunu anlarım. ispanyol paça pantolonlar giymiş,bunu da anlarım. o dönem öyleymiş derim geçerim.

    ama be adam sen o "daldığı denizden aniden çıkan adam" pozunu nasıl verdin? neye güvendin anlamadım ki?? belli ki bi arkadaşına çektirdin bunu, allahını seversen ne dedin ya "kardeş bak şimdi ben dalıyorum,böyle birden ayaklarımla kuma vurup fırlatacam kendimi, kafayı geriye atıcam saçlar savrulsun diye,tam yarı belime kadar sudan çıkınca çekicen beni" mi dedin,nasıl ikna ettin bilmiyorum.

    ayrıca daldığın yerin boyu geçmediği belli oluyo, arkada çocuk var ahahahah.

  • düşünsenize bir insan izlemeye gittiği gösteriyi sabote ediyor, hatta bu öyle hale geliyor ki sanatçı devam edemiyor.
    bu terbiyesizliktir ve sadece cem yılmaz'a da değil, orada izlemeye gelen onlarca insana da terbiyesizliktir. bence mevzu cem yılmaz'ı sevmek falan değil. insanların artık iyice hadsiz, saygısız olması.

  • haklı dayılardır. boşuna duyar kasmayın.

    doğrusu karışmamaktır. canımı sokakta bulmadım. polis, bekçi, jandarma değilim.

    siz de karışmayın, enayilik yapmayın. bu olay sonrasında yaralansanız, o kız gidip adamla barışır bir de sizden şikayetçi olur.

    çocugun yürüyüşü zaten kendini belli ediyor. kızın yaptığı yanlış tercihler için neden ben hayatımı riske atıyorum.

    ekşiciler gidip yardım etsin, yaralandıktan sonra bakayım kim kalıyor yanlarında.

  • korpus kallosum yazıldığı üzere beynin sağ ve sol lobunun birbiriyle iletişim içinde olmasını sağlayan kısımdır. bu iki lobun birbirleriyle olan bağlantısı kesilirse, yabancı el sendromu oluşur. genelde sol elde gözükmesinin nedeni ise negatif düşüncelerin beynin sağ yarım küresinden gelmesindendir. (sağ lobun vücudun sol kısmını, sol lobun ise vücudun sağ kısmını kontrol ettiğini hatırlatmak gerek) tabi bu, baskın elin sağ el olduğu durumlarda böyledir.

    normalde iki güzel insan gibi oturup konuşan ve anlaşan loblar bağlantı kesildiğinde dertlerini birbirlerine anlatamaz ve böylece sol elin bilincin kontrolünden çıkmış olur. otokontrol sökmez... bilinçaltındaki sorunların o kontrol edemediğin eline yansır. o elin kontrolü, senin söz geçiremediğin sağ beyin lobundadır.

    şimdi... ben sol elime engel olamazsam ve bir suç işlerse, burada suçlu kim olur? biri iyi, diğeri kötü olan iki ruhumuz mu vardır? yoksa ruha atfettiğimiz bu şeyler aslen beyinin kendisinde meydana gelen hasar nedeniyle mi olmaktadır?

  • sabah sabah tüm sinir sistemini çökerten çocuk. orada gevrek gevrek gülen gerizekalı kıza muhtemelen şirin gözükmek için girilen aptal saptal bir iddianın sonucunu 7 senedir çektiği eziyet olarak kazanmıştır.

    delikanlının gözyaşlarına ayrı içim yandı, o anneciğin gözyaşlarına ayrı.

    umarım bir hayırsever duyar sesini de en kısa sürede sağlığına kavuşur. en azından "anne" diyebilir.

  • (o sırada balkanlarda)
    - türkiye'ye giden soğuk hava dalgası nedeniyle güneşli bir gün yaşayağıziski.

  • o zamanlar tığ gibi delikanlı, cepte para çok. oyuncu bir de. mavi boncuk filmini çekiyoruz. bir gün setten çıktık, eve gidiyoruz. ben laleli’de oturuyorum, kemal benden önce çıktı. herkes yevmiyesini almış, taksiyle giden gitti, kendi arabasıyla giden de gitti. ben baktım ki kemal yürüyerek gidiyor. üç kilometre var gideceği yere. her gün yürüyerek gidip geliyor, merak ettim nereye gidiyor bu adam böyle diye.
    uzun süre yürüdü. sonra bir bankta bir adam yatıyordu, kaldırdı adamı bir şeyler konuştular. cebinden para çıkarıp verdi. şaşırmıştım, sonra biraz daha ilerde bir lokantaya girdi. bir şey yemeden çıktı. oraya da para verdiğini görmüştüm...
    bıraktım takibi. banktaki adama yaklaştım, "tanıyor musunuz o az önce size para veren adamı?" dedim. "adını bilmem, sormam da her gün para verir bana..."dedi. teşekkür ettim. daha sonra az ilerideki lokantaya gittim, "az önce gelen beyin borcu mu var size?" dedim. tanımadılar beni. "kemal abi’nin mi? yok hayır, bize her gün evsizler uğrar, yemek yediririz, o da sağ olsun onların yemek masrafını öder." dedi.
    ertesi gün kemal’in yanına gittim.
    "sen ne güzel bir adamsın ya..." dedim. ne olduğunu anlayamadı, sarıldım ağladım... "ölme sen benden önce." dedim.
    dinletemedim...

    emel sayın.