büklüm büklüm

• yeni bir kalp çarpıntısının eşiğinde, içim içime sığmazken, kendime dahi itiraf edemediğim gelecek günlerin umutlu hayallerini kurarken, bir arkadaşımın doğumgününde hediye gelen eksik şiir^* kitabından “hadi rastgele bir sayfa seçelim ve çıkan bizim olsun” diyerek bir çeşit şarkılardan fal tuttuğumuz gece sanki aramızda olacakların bir işareti gibi payıma düşen şarkıydı büklüm büklüm. kendi kendime gülümseyerek, “aa, bu şarkıyı severim” demiştim. -okurken sözlerini melodisi kafamın içinde çalmaya başlamıştı-. henüz o’nun en çok sevdiği şarkılardan biri olduğunu, bazı geceler içki eşliğinde başa alıp alıp dinlediğini kah hüzünlenip, kah umut dolduğunu bilmeyerek…
  
  "hani büklüm büklüm boynunda
  hani paramparça ruhunda
  hani soran gözlerle kapında
  bekleyen dargın anıların gibi"
  
  çok seversin de içinde kıvrım kıvrım dolanır, tüm benliğini ele geçirir. onsuz nefes alamaz olursun. geçmişin tüm gölgelerine, parçalanmış ama zorla da olsa bir araya getirmeye çalıştığın kırıklarına rağmen kapısındasındır. sadece “buradayım, yanındayım” demek için.