gerçeği inciten papağan

• yalsızuçanların irrasyonel masallarını derlediği başucu kitabı. öyle bir yere bırakıp sonra birdenbire hatırlanmakla ayıp edilecek kitap. durması gereken yeri kitabın kendisi işaret ediyor aslında.
  
  ilhan berk'in de kitap hakkında dediği gibi:
  
  borges'i düşündüm. benzersizliğinin sürmesini çok isterim. kısa öykülerinin çarpıcılığı ağırlık kazanıyor.
  
  işte borges'i düşündüren bir öyküsü. kitapta adı kapı. sonradan başka anlamlar yüklenebilir.
  
  kör bir kedinin yazgısal yönelişine gidip gözüne ilaç olan
  otu bulması, sürüp iyileşmesi gibi, bitişiğimizdeki
  üniformalı adamlar koğuşundan bir jandarma çıktı,beni
  çağırdı
  sessiz bir sabahtı. korkmuştu
  kapımız kendi kendine kapandı ve ne yaptıysak açılmıyor,
  dedi.
  kelime kelimeye bakardi.
  tıpkı kalbime ihtar edildiği gibi, bu size bir işarettir,
  dedim. nöbetçisi olup üzerine kapı kapattığınız insanlar
  içinde sizin gibi masumlar var. ben tecritteyim.
  ömrümün sonlarına doğru bir mağarada yaşamayı
  düşlüyordum, siz bunu erkene aldınız bu hapsi mağara
  yaşansıtısına çevirdiniz.
  ama münzevi değilim.
  beni kendimle bırakmadığınız gibi dostlarımla görüşümeme
  de izin vermiyorsunuz.
  hatta on yıldır görmediğim bir dostumla birkaç dakika
  görüşürken bana ihanet edip dış kapımızın ikincisini de
  kapamıştınız. üniformalı adam, ne yani dedi, onun cezası
  olarak mı kapandı kapımız?