tony manero

• pablo larrain'in 2008 şili - brezilya yapımı filmi; başrollerinde alfredo castro, amparo noguera ve héctor morales var. filmin 2008 yılında havana ve santiago, 2009 yılında da rotterdam'da aldığı ödülleri okuyup etkilenmemek elde değil; ne var ki film okkadar kötü, o kadar kötü ki dün sabah altın lale'yi aldığını okuduğumda iksv binasını tarayasım geldi.
  
  eksik hikayelendirilmiş bir film; zira hayli çirkin, hayli geçkin, psikopat, kaba saba, kötü danseden, ereksiyon olamayan ve üstüne üstlük ileri derecede çulsuz olan baş karakter raul'e filmin kadın karakterlerinin hayranlığının ve cinsel ilgisinin neden kaynaklandığını bir türlü tam olarak anlayabilmek mümkün olamadı. bir adet polis cinayeti sahnesi ve finale doğru gerçekleşen baskın (?) haricinde pinochet diktatörlüğü iktidarının baskı, ağırlık ve hatta varlığını hissedebilmek de keza öyle.
  
  bütün karakterleri birbirinden tiksinç ve yavşak kişiliklere sahip olduğu için zaten çok zor izlenen bu filmde, en azından 78 yılı şili'sinin mevcut iktidar döneminde "doğuştan şanssız" ve "kaybeden" olmaya dair; varoş fukaralıklarda doğup büyüyen bireylerin sınıf atlama hayallerine (hayalkırıklıklarına); hiç olmakla geçen ömürlerin taşıdığı "yırtma" umuduna dair, klişeye kaymayan sert mesajlar eşliğinde iyi bir sunumunu bulabilmeyi bekledik, ama o kısım da elimizde patladı.
  
  bütün boktanlığını bir kenara bıraktım; raul'ün işlediği suç ve cinayetlerin ardından devam eden vurdumduymaz yavanlık dayanılacak gibi değil. şurada hafiften bir takip olabilse, belli belirsiz bir polisiye (yahut vicdani de olur) gerilim yaratılabilse imiş film hiç olmazsa tempo anlamında biraz daha izlenebilir hale gelirmiş.
  
  hele de filmin 31ci pornografisine kayan ucuz erotizminden nasıl iğrendim belli değil. yönetmeni yolda görsem götürüp20 tane raul'ün arasına bırakacağım, o kadar kinlendim.