17 ağustos 1999

• aklımda hep show tv ile kalacak olan gün. show tv ve siktimin jeneratörü. ha bir de uyku.
  
  eve giremiyoruz, çünkü evin kolonlarında çatlak var. günlerdir dışarıda yatmışım ve devamlı uyuyorum. aklıma kim sokmuşsa bilmiyorum. "uykuda ölmek iyidir" demişler. uyuyorum devamlı. olacaksa bi deprem ben uyurken olsun, tepeme ne çöküyorsa çöksün, gideyim gideceksem. ama olmuyor o deprem, ben uyuyorum. günde 19 saat.
  
  sonra bir aile dostunun evine gidiyoruz. kaç gündür dışarıdayız, leş gibi olmuşuz. duş alırız, insan gibi yemek yeriz diye. ha bir de televizyon seyretmek için. giriyoruz evlerine. yalandan bir hoş - beş. zaten kimsenin maymunluk yapacak hali yok. o sırada açık olan televizyonu görüyorum. gidip oturuyorum karşısına. yıkılmış bir şehir var karşımda. bir de show tv logosu. adamın biri - ki muhabir deniyor herhalde ona - anlatıyor bir yıkıntının önünde. "uykularında öldüler" diyor. "aha" diyorum. şanslı bunlar. ananemdi galiba ya bunu söyleyen. şu uykuda ölme meselesini. neyse. adam anlatmaya devam ediyor. o sırada bir adam geliyor yanına. üstü başı toz - toprak içinde. canlı yayındaki adama yaklaşıp "jeneratörünüz lazım" diyor. "enkazda biri var ama enerjimiz yok. verin onu bize". muhabir bir an duraksıyor, yüzünde sahte bir gülümseme. "canlı yayındayız" diyor. adam endişeli. devam ediyor. "enkaz diyorum" diyor, "canlı var diyorum" diyor, "elektrik lazım" diyor. ama "yok" diyor tepesinde show tv yazan bir mikrofon tutan adam. "canlı yayındayız". adam gidiyor. belki de ölmeden önce uyumasını söylemek için enkaz altındakine.
  
  bunu gördükten sonra uyumak istiyorum. uzun süre uyumak. ananemin dediği gibi. bu yozluk bitene kadar.
  
  hakikaten ne kadar sürer ki?