evrim

• -----kalbime bir hançer sokan kadın.
  -----öyle bir soktu ki hançeri, kalbimde açtığı deliği yine hançerin kendisi tıkıyor. "evrim, tut şunu, çek, çıkart" desem, o da çıkartacak olsa, yahut tutup kendim çıkartmaya kalkışsam, bütün kanım hançerin deliğinden boşalarak beni öldürecek. bu yüzden hançeri sonsuza dek kalbimde taşımak zorundayım.
  -----öyle bir pozisyonda soktu ki hançeri, kaçamadım. o sırt üstü yatıyordu, ben onu dudaklarından öpmek, sarılmak, kalbimi kalbine yaslamak için eğiliyordum. yorganın altında, kalbinin üzerinde yumruk yaptığı elinde bir hançer bulunduğunu bilemedim. hançeri bana doğrulttuğunda kenara çekilemedim, en azından kalbime denk gelmemesini bile sağlayamadım. kendimi geri de çekemedim, ben onun üzerine eğilmekteydim, o hançeri sadece doğrulttu, hançer kalbime kadar tamamen benim ağırlığımla girdi.
  -----onun masum gözleri şefkatle gözlerimin içine bakarken, hançeri tereddütsüzce kavrayan eli öyle canımı acıtıyordu ki, gözlerimi kapadım, "bırak" dedim, "bırak beni"...
  -----fakat öyle bir kanırttı ki hançeri , hançer kalbimi geçti, sırtımdan çıkıp duvara saplandı. o giderken ayaklarına kapanıp "gitme" diye yalvarmak için acılar içinde debeleniyorum ama ne kadar debelensem de, göğsümden mıhlandığım duvardan hançeri söküp dik ve mağrurmuşum gibi gözüktüğüm şu duruşumu bozamıyorum.
  -----beni kalbimden çaktığı bu çarmıhta ruhumu sonsuza kadar akbabalar didikleyecek.