eski

• bugün canıma okumuş şarkıdır:
  
  dünydan kopuğum bir yıldır, bir başka deyişle kendi dünyamda yaşıyorum. o dünyada müzik yok, tv yok, karanlık biraz. neyse, en azından haberdardım bir şekil yeni albümünden, ama hiç dinlememiştim, benzinciden cdsini aldım, yolda koydum ama kafam başka yerlerde, hayatımla hesaplaştığüım önemli bir haftadayım, dinlerken beynim uçmuş, sadece bir ara istiklal caddesi kadar ın çaldığını farkettim albümün başından bu şarkının sonuna kadar, geçen yıl anneannemin ölümünden beri olanları düşünmekteydim, anneannemin ölümü hayattaki büyük sıvnavlarımdan biridir, halen geçemediğim, bu yaşıma kadarki en büyük vicdan azabımdır. bu yıl annemle ve babamla olmak isteyişimdeki ısrarın altında yatanları filan düşündüm, geceleri yataga uzanınca hayal edemedıklerımı, ne kadar azına razı olduğumu. şimdi dillendirmek istemediğim derin uçurumlar, gerçekçi korkular sardı her yanımı virajları alırken, yapmadığım şeyleri düşündüm, kızdım kendime filan, kendime gelmek için çalan şarkıya döndüm, şarkı bitti, bu başladı :
  
  "eski bir şiir eski bir hikaye
  eski bir ezgi var aklımda
  herkes hayattaydı bildiğim herkes
  hiç korku yoktu
  yoktu aklımda
  
  eski bir kitap eskimiş resimler
  eski bir şarkı var aklımda
  sevdiğim birini hiç kaybetmemiştim
  kaybetmek yoktu
  yoktu aklımda
  
  sıradan basit bir günün uğruna
  hiç dua etmemiş hiç yalvarmamıştım"
  
  dağıldım o an.
  
  uzun lafın kısası; tanışma anımda beni dağıtandır.
  
  dinlemedim devamını, ağladım çünkü bağıra bağıra, bir ara kapattım şarkı bitmeden. sessiz devam ettim yola.