sarelle çeşmesi

• benim yıllar evvel tanıdığım bir hüsnü dede vardı. sarelle henüz marka olmamışken, erimiş çikolataları ordu'daki evinde kendi imkanlarıyla hazırlar, dağıtırdı çocuklara. elinde dilim dilim ekmeklerle dedenin ahşap dağ evinin önünde kuyruğa girmiş veletlerin görüntüsü halen saklı durur hafızalarımda kartpostal güzelliğiyle. çocuktuk işte, parlak yıldızlardık o zaman, derede teyzelerimizin yıkadığı beyazlar kadar temizdik, büyüyüp kirlenmemiştik sersefilce... ama çok yaşlıcaydı bu pamuktan öte hüsnü dedemiz. öldü sonra. sevenleri bir sebil yaptırdılar adına, ağzımızı dayadığımız musluğundan yayılan sarellesiyle tatlandıralım dillerimizi diye. hey gidi...