gittin

• mehmet çoşkundeniz şiiri imiş:
  
  gittin...
  
  ben, arkandan sadece baktım.
  
  oysa; söyleyecek o kadar çok şeyim vardı ki...
  
  "gidersen iyiye dair ne varsa içimde yitireceğim hepsini.
  
  gidersen sönecek içimdeki ateş
  
  ve bir daha hiç kimse yakamayacak.
  
  gidersen karanlığa mahkum edeceksin günlerimi
  
  o karanlıkta yolumu kaybedeceğim" diyecektim sana.
  
  konuşamadım...
  
  gittin...
  
  gidişini görmemek için gözlerimi kapattım
  
  öylesine acıdıki içim, tutup koparsalardı kolumu
  
  bacağımı bu kadar acı duymazdım.
  
  acım yaş olup akmalıydı gözlerimden.
  
  ağlayamadım...
  
  gittin...
  
  seni delicesine bir tutkuyla seviyordum oysa
  
  tutkum seninle olmaktı, tutkum teninde erimek,
  
  tutkum hayatı seninle sadece paylaşmaktı.
  
  anlatamadım...
  
  gittin...
  
  gidişini önlemek için tutmak vardı ellerinden
  
  ellerim değil miydi her dokunuşumda seni ürperten?
  
  ürperdin yine biliyorum.
  
  bir kez dokunsam, bir kez tutsam ellerini
  
  gitmek için biriktirdiğin bütün cesaretin kaybolurdu.
  
  tutamadım.
  
  gittin...
  
  bir yıkım gibiydi gidişin
  
  sen adım adım uzaklaşırken benden
  
  çöküp kaldı bedenim olduğu yere
  
  nice terk edişlere dayanan yürek bu kez yenilmişti
  
  bu kadar zayıf değildim ben kalkmalıydım.
  
  kalkamadım...
  
  gittin...
  
  oysa geldiğin gün gideceğini biliyordum
  
  hazırdım gidişine,
  
  kaçak zamanları yaşıyorduk
  
  zaman bitecek ve sen gidecektin
  
  bense, gidişinin ertesi günü
  
  hayatıma kaldığım yerden yeniden başlayacaktım.
  
  başlayamadım...
  
  gittin...
  
  bir şey söyledin mi giderken?
  
  "kal" dememi istedin mi?
  
  son bir kez "seni seviyorum" dedin mi?
  
  "bekle beni döneceğim" diye umut verdin mi?
  
  beynim öylesine uğulduyorduki.
  
  duyamadım...
  
  gittin...
  
  nereye gittiğin önemli değildi
  
  binlerce kilometre uzakta da olsan,
  
  iki metre ötemde de farketmiyordu.
  
  artık yoktun ve asıl bu düşünce beni felç ediyordu.
  
  kurtulmalıydım senden,
  
  bu yokluk duygusundan kurtulmalıydım.
  
  kurtulamadım...
  
  gittin...
  
  unutulanların arasına katılmalıydım
  
  anıları bir sandığa koyup
  
  hayatı bir yerinden yakalamalıydım.
  
  bu aşk noktalanmalıydı, bu sevdadan vazgeçmeliydim.
  
  yapamadım...
  
  gittin...
  
  bir okyanusun ortasında
  
  tek küreği kaybolmuş sandalda
  
  dev dalgalarla boğuşan bir denizciyim şimdi.
  
  bil ki; sevmekten vazgeçmedim seni,
  
  bil ki; seninle birlikte sevdanı da taşıyacağım yüreğimde,
  
  bil ki; seni unutamadım...