kardeş

• ailemden geriye kalan. bir tanecik. hep öyleydi.
  
  ben istemişim onu. 4 yaşındaymışım. "bir kardeşim olacak. kız olacak. mavi gözlü ve sarışın olacak."
  
  annemle babam da kırmamışlar beni. onca parasızlığa ve imkansızlığa rağmen kardeşimi vermişler kucağıma.
  
  pembecik bir kız.
  
  sarışın.
  
  ve fakat 20 gün erken doğduğu için uyuyor sürekli, gözlerini açmıyor ki görelim rengini...
  
  uykusunu tamamlayınca açtı gözlerini: masmavi. tamam işte, benim kardeşim!
  
  hayatımın her döneminde her şeyden çok sevdim onu.
  
  beni hep korudu. o ağlayacak diye annem beni azarlayamazdı mesela.
  
  asla hiçbir sırrımı açık etmedi.
  
  hiç şikayet etmedi. hiçbir zaman talepkar bir çocuk olmadı.
  
  annem ya da babam bir şey yapmasını söylediğinde önce bana bir bakardı "ne diyo bunlar? yapayım mı ne dersin?" babında. benden "tamam" işaretini alınca yapardı ne yapılacaksa.
  
  büyüdü, serpildi, boyu boyumu geçti, dünyanın en güzel kızı oldu.
  
  baktıkça içim titrer.
  
  bir tek onun bana kızmasından korkarım.
  
  öksüzlüğüne yetimliğine yüreğim yanar.
  
  kendi derdime dalıp ona annelik babalık yapamayacağım diye ödüm kopar.
  
  5 yaşımdan beri birlikteyiz.
  
  5 yaşımdan beri tek dostum.
  
  5 yaşımdan beri kızım.
  
  canım.