dühan

• "gök ve yer onların ardından ağlamadı; onlara mühlet de verilmedi"(duhan 29)
  
  bence bu ayet oldukça vurucu. zalimlerin ölümüne göklerin ağlamadığını bildiriyor.
  
  peki göklerin ağlaması ne demektir ?
  
  hakikat mertebesine ermiş gerçek iman sahipleri kendi iç alemlerinde öylesine bir nizam yakalarlar ki, bu ahenk ve armonileri tıpkı bir manyetik alan gibi onların çapınca yeryüzüne yayılır, aleme düzen verir.
  
  o zatların ölümüyle, bu manyetizma misali güç alanı yiter ve alemin nizamı bir anda sekteye uğrar. işte bu karışıklık onların ağlamasıdır.
  
  inançsız bir insanın ölümüne ise gökler sevinirler çünkü inançsız insanın iç alemi hercümerç içindedir ve bunu dışarıya da yansıtır, alemin düzenine olumsuz etkide bulunur. onun ölmesi düzene katkı sağlar.
  
  hz. ömer'in, "fırat kenarında bir kurt koyunu kapsa bundan sorumluluk hissederim" demesi bu sebepledir. yani demek istiyor ki, "ben ne günah işledim de iç alemimi fesada verdim ve bu fesat dışarıya o hadise şeklinde aksetti?"
  
  kanaatimce, islam aleminin içinde bulunduğu karmaşa da, aynı hakikat çerçevesinde ele alınmalıdır. aleme nizam verecek insan-ı kâmil'e ihtiyaç..