türkiye'deki insanların kalitesizliği

• ben super bir insan degilim. hatalarim, cahilliklerim vardi, hala da var. ama sorunlari duzeltmek icin ugrasirim, daha iyi biri olmak isterim her zaman. turkiye'de yasarken icten ice hissettigim ama bir turlu tam anlamiyla cozemedigim bir durumdu bu. insanlarin kendini begenmisligi, baskalarini kolaylikla elestirmesi, asagilamasi, kullanmasi, satmasi... bunlar her statude, her cevrede sık rastladigim durumlardi.
  
  turkiye'de yasamadigimdan beri bunu daha iyi anliyorum. evet, dunyanin her yerinde insan insan. aptallar yine var. cahiller de var. dedigim gibi, ben de bilmedigim konular hakkinda cahilim. ama en azindan turkiye'de kendini en "elit" sanan kesim gibi bile baskasinin temel haklarina saygisiz, umarsiz, kustah degilim. boyle biri olmak beni uzer, kendi cikarin icin baskasini incitmek ve ozur dilememek onursuzlugun tanimidir bence. incinmek istemedigim kadar incitmek de istemiyorum kimseyi. (vegan olmamin temel sebebi)
  ama bu insanlarin cogunlugunun tek derdi kendi cikari... kendi cikari icin yapmayacagi, soylemeyecegi sey yok... en akilli ve naif sandigin insanlarin bile bu cukura dusmesi, durumun ne kadar vahim oldugunu gosteriyor.
  
  turkiye'deki insanlardan bikma sebebim: kabalik, yalancilik, bencillik ve vefasizlik idi. son zamanlarda anladim ki, bu durum hic degismiyor. insanlar kendi cikari icin birileri ile 'arkadasmis' gibi davraniyor ve isi bitince tam bir pislige donusuyor. sebebi de cok basit sanirim: empati yoksunlugu ve genel nezaket kulturunun eksikligi.
  
  turkiye'de yasamis ve bir zamanlar benzeri ruh hallerinden gecmis biri olarak sunu uygulamam hayatimi degistirdi ancak. ahlak felsefesinin temel taşlarından birisi olan altın kural. şöyle ki:
  "başkalarına, sana yapılmasını istemediğin şeyleri yapma."