sezeryan

• beni almaya geldiler diye bitirdiğim devamını anca saolsun suser arkadaşların hatırlatmasıyla yazmayı hatırladığım cerrahi operasyonlardan biridir. benim ısrarım üzerine eşim de giyindi yeşilleri, geldi ameliyathanede buluştuk. epidural anestezi için sırtımı tam bir c yapmam söylendi. hafif bir iğne ucu hissediyorsun tamam. ben bilinçli olarak spinal aneztezi istemedim. ayaklarımı tamamen hissiz olarak kaybetme duygusu yerine ayaklarımı hala oynatabildiğim, cerrahiyi çok hafif hissettiğim ama gene de acısız olan epiduralle uyuştum. ben mental olarak çok hazır olduğum için bana her şey çok normal gözükürken eşimin beti benzi atmış suratı, şaşkın bakışlarıyla öyle maske bone yanımda oturduğunu görünce kimin kime moral verdiğini tahmin edebilirsiniz. neyse yedi katın dibine inince ortaya çıkan bir bebiş ve ona eşlik eden ağlama sesi değil insanı, gelmiş geçmiş en büyük öküzü bile ağlatır kardeşim işin bu kısmı sanırım filmlerde abartılmamış tek şey. neyse ufaklık çıktı hemşire eline aldı tam en baştan istediğim gibi hemen tenime temas ettirilecek, işedi üstüme, bir değil, iki değil, işemelere doyamıyor oğlan yapacak bir şey yok. neyse o çılgın ağlama yanağı yanağıma değdiği an kesildi, ve işte o inanılmazdı. kalabalık bir oda, çarpıcı bir ışık, ve minicik bir ten temasında gözyaşları içinde hissedilen o en gerçek annelik duygusu, sıcacık, ıpıslak ,yoğun ve dingin bir koca huzur bulutu. hoşgeldin bebek! sonra arka fonlardan gelen bir kanama çok yoğun klemp verin bana sesi, gittikçe yükselen bir telaş, bebeği ve babayı çıkaralım cümleleri, yok hayır almayın bile diyemeden kucaktan alınan yavru, bomboş kalan kollar, koter sesi ve et kokusu, kanama çok yoğun, durmuyor sesleri......bebeğin gelişinden tam iki saat sonra anca çıkmışım ameliyattan, ne mi hissettim, kollarımda daha önce hiç fark etmemiş olduğum bir boşluk..sadece o.