utanıp kanalı değiştirmek

• tarif edilmesi zor bir durumdur. gördüğünüz herhangi bir olayın size tahammül edebileceğinizden daha uzak ve küçük düşürücü olduğunu hissettiğinizde ister istemez kanalı değiştirmek ve hatta televizyonu kapatmak suretiyle vuku bulur.
  her başıma gelişte utanmak bir yana (ki bu duygu birebir utanmak gibi de değildir, içinde biraz da kendini aslında öyle olmasa da büyük görme, gerçekleşen olayın ne kadar da gülünç ve yazık olduğu sanısıyla karışık bir kibir de vardır), kendimle savaşmama ve neden ekranda gördüğümden kaçındığımı düşünmeme sebep olur.
  genellikle kısa bir sürenin ardından tekrar söz konusu kanala dönüür ve tekrardan bu his baskın olana kadar izlenmeye devam edilir.
  dikkat çekici nokta sizi bu duyguyla başbaşa bırakan şeyin toplum içinde ayıplanacak veya utanılacak bir olay olmamasıdır, söz konusu şey misal bir aile içinde izlenen filmdeki bir öpüşme sahnesi cereyan ettiğindeki durumla hiç ilgisi yoktur; bu doğrudan kendi değerlerinizle ilgilidir, ve sizi bu noktaya getiren başka bir çok kişi için güzel bir eğlence ve komedi diye de algılanabilir.