özür dilememek

• (bkz: psikolojik hirsizlik)^**
  
  kendi yaptigim haksizliklar bi yana, omrum boyunca cok defa haksizliga ugramisimdir ama bunlarin pek azinda muhatabimin ozur diledigine sahit oldum. kendi tecrubelerimden yola cikarak, insanlarin genelinin de benim yasadigima benzer bi gerceklige sahip oldugunu dusunuyorum.
  
  samimi bir ozrun takip etmedigi haksizlik tecrubesinin kiside bir eksiklik duygusu yarattigina inaniyorum. bu duygunun benlik duygusu guclu kisilerdeki yansimasi ofkeyken, daha naif insanlarda ozguven kaybi seklinde aci bir meyve olarak vucut buldugunu gozlemliyorum. dolayisiyla, dilenmemis bir ozrun yapilan haksizliktan daha buyuk bir aymazlik oldugundan eminim. yalanin insan psikolojisi uzerinde olusturdugu tahribata benzer bir etkisi var bu durumun. kisinin gerceklik algisini siniyor cunku. muhatapta gorulmeyen nedamet sonucu akla gelen "acaba yapilan bu sey bir haksizlik degil miydi" sorusu, kisiyi daha kucuk bir alana sikistirilmis benlik algisina hapsetme riski tasiyor zira. yukarida bahsettigim naif kisiler icin, daha az anlam atfeden, daha dusuk seviyede bir saygiyi hak ettigine inanan bir benlik olusuyor, eger yapilan haksizlik samimi bir ozurle elimine edilmezse. bazilarindaysa tukenmek bilmez bir ofke...