ercişli emrah

• çok duru bir türkçesi vardır. asıl hikaye kendisidir. varlığı; varla-yok arasında gidip gelmektedir. bir belirir, bir yok olur; ahu gözlü selvihanda durur.
  
  gökyüzünde bölük bölük durnalar
  göçüz bölük bölük bölündü durnam
  başıma dar oldu geniş dünyalar
  gençliğim elimden alındı durnam
  
  ovadan çekilir dağlar aşarsız
  her seher her sabah yolda şaşarsız
  yoluz uzun isfahan'a düşersiz
  diyin itgin kullar bulundu durnam
  
  bir gözelin ataşına dağlandım
  kul edildim kapısına bağlandım
  bögün dedim yarın dedim eğlendim
  kalem mi tersine çalındı durnam
  
  her nerde olursan çağır allah'ı
  seni darda koymaz vallah billahi
  selbihan'a haber verin emrah'ı
  bağrım delik delik delindi durnam