• çok az çocuk sevmemin nedeni olan çocuktur.

    iki yaşlarında ve yanında bir yetişkin olan çocuk yolda gidiyor ve yol üzerinde de kendini temizleyen sevimli bir kedi var. çocuk tekme savura savura yürümeye başladı. yanındaki kadın da "aa bak kedi" diyor ama çocuğun tepkisi aynı.

    o çocuk potansiyel bir kötü insan benim için. hiç öyle "aman da aman çocuk bıcı bıcı" diyerek sevimlileştiremeyeceğim. mimlendi benim için ve kötü bir insan olduğunda asla şaşırtmayacak beni.

    kaç tane aile uyardım böyle durumlarda. tepkileri de hep biricik çocuklarını savunmak oldu. onların çocukları çok iyi, onların çocukları kötü olmaz. uzaydan gelirler hep kötüler.

    aileler nasıl böyle bir şeye dikkat etmezler anlamıyorum. şayet o kadın çocuğu kenarda durdurup "aa yapma bak böyle sevilir" diyerek örnek olsa o çocuk da bunu öğrenebilirdi. bir sevgi ve güven gelişebilirdi hayvana karşı.

    ama yok, insan ne ki yavrusu ne olsun!

    edit: çocuk yetiştirmek bir sanat. yıllar sonra o çocuk kötü birisi olduğunda ailesinin "ya biz nerde hata yaptık?" sorusunun o bir parçacık cevabı işte burada yatıyor. o kadın tarihi bir fırsatı kaçırdın gitti. o çocuk o yetişkinin yönlendirmesini görmedi bilmedi. o kedi onun için tekme atılacak ve uzak tutulacak bir hayvan. o kedinin de bir yaşam hakkı olacağını idrak edemeyecek belki.

    herkes çocuk sahibi olamamalı. ehliyete bağlanmalı bu iş. bir çocuğun düzgün yetişmesine kendini adayamıyorsan yapmayacaksın. "öyle böyle büyür" demeyeceksin. merhamet yoksunu ve ileride toplumun defosu olacak bir varlık büyütüyorsun haberin yok.

    bir elçi olarak debit: (bkz: öğretmen kumru konak'a yardım kampanyası)
  • çocuğa kızmak yerine ailesiyle birkaç cümle konuşulmalıdır.
    yaklaşık iki yıl önce sasalı doğal yaşam parkına gitmiştim bir arkadaşımla.
    izmir'de yaşayan arkadaşlar bilir yollarda tavus kuşları gezer.çocukların bunların peşinden koşması tamam ama elinde taş yüzünde 40 yıllık avcı bakışı öldürmeye gidince müdahale ettim.hemen annesi geldi tiz sesli orta yaşlı bir ablamız.sakin sakin anlattım çocuğa annesi ne kadar araya girse de . çocuk kuşun peşinden koşarken gülerek izleyen kadın wwf görevlisi gibi bir tavır takınınca uzatmak istemedim.ufak bir tartışmadan sonra ablamız ''ben zaten atma dedim '' diyerek kendini de çocuğunu da haklı çıkarıp gitti.
    5 dakika sonra aynı ikili göldeki kaplumbağalara da aynı davranışı sergilediğinde anladım ki bu insanları değiştiremiyoruz.
    aile terbiyesi kavramını umarım okula başladığı zaman öğrenir ve kendi çabasıyla düzeltir tek umudum bu.
  • suçu olmayan çocuktur. çünkü çocuk ailesinden ve çevresinden ne görürse o davranışı sergiler. basit tanımla bir hamur düşünün, hangi şekli verirseniz ona dönüşür. hayvan besleyen, seven, doğadaki tüm canlılara saygılı yaklaşılmasını öğreten ebeveynlerle birlikte olsa, o da hayvanlara karşı saygı ve sevgi yaklaşımında olacaktır. ama "it işte, koy tekmeyi" denildiği için çocuk ne yazık ki bu davranışı normal ve olması gereken olarak algılıyor.
    anne baba olmak kolay değil, herkes olmamalı...
    edit.metin
  • kendisine üzüldüğüm çocuktur. çünkü ana babasında iş yoktur. büyük olasılıkta o da işsiz salağın teki olma yolunda evrilecektir.
    yazıktır.
    çocuklar güzel büyüse, her çocuk insan olabilse keşke.
  • büyüyünce çomar olacaktır.
  • kadın görünce ilk tepkisi taciz etmek olan, eşcinsel görünce ilk tepkisi küfür etmek olan, turist görünce ilk düşüncesi turisti dolandırmak olan, yere düşen görünce ilk tepkisi yere düşene bir tekme daha atmak olan, sanat görünce ilk tepkisi alay etmek olan neslin evladıdır.
  • genç biri olsa çoçukluğuna inmek lazım derdim. bu çoçuğun bebekliğine insek de bişi çıkmaz..
  • şu çocuk değildir.

    edit; link tazelendi.
  • anasinin tepkisi 'cinki binim yivrim hipiriktiv' olacak cocuktur.
  • ahırda büyüyordur.
hesabın var mı? giriş yap