dört

• ağlatan şarkı.
  
  bir parça bile umudun kalmadığı anlarda beklemek gibi bir alternatif dururken ağlatan, aynaya bakıldığında karşıda bir başkasının görüldüğü ve artık kendine bile bakacak yüzün kalmadığı anlardaysa aldanmak gibi bir alternatif dururken ağlatan şarkı. ağlattıkça "keşke hiç bitmese" dedirtir, "keşke hiç bitmese" dedirttikçe ağlatır.
  
  ayrıca ilk göz ağrısı üç'ün kardeşidir bu.
  
  üç'te şöyle der birol namoğlu:
  
  "saat üç, ayaktasın, uyku tutmamış yine
  ne yazıyorsun kara kara, beyazlar üstüne?
  kalem biter, hiç güvenme tükenmez diye
  hayat bile sona erer günün birinde...
  üşenmişsin hikayeni baştan anlatmaya,
  faydası yok nefesini geçmişle yormaya,
  itiraf et, seviyorsun hüznü kederi
  acı besler, uyandırır, boşvermiş bünyeyi..."
  
  henüz bu sözlerin etkisinden kurtulamayıp "daha güzel anlatılabilir miydi acaba?" diye düşünürken çalmaya başlayan dört'te "hem de öyle bi anlatılır ki" dercesine şöyle devam eder:
  
  "bir şarkıya takılmışsan,
  üstüne çökmüşse sözleri, yanında hüzün
  ruhuna ucundan dokunmuşsa,
  kararmışsa gün gibi aydınlık yüzün...
  görmüyor musun, kabuk bağlamıyor kanattığın hiçbir yaran
  hiçbir zaman geri dönmüyor kaybettiğin onca insan
  saat dört olmuş, arıyorsun çaresini hüznün kederin
  acıdan başka dermanı yok ki boşvermiş bünyenin..."
  
  (bkz: beş) ^*