ayrılırken

• severken ne kadar büyükse insan
  ayrılırken yine büyük olmalı
  ne kadar insafsız olsa da zaman
  sevenler her zaman bir dost kalmalı
  
  bir ecel olsa da ayrılığımız
  bir ömür sürse de pişmanlığımız
  koca bir mazi var yaşadığımız
  geçmişe her zaman saygı duymalı
  
  yırtılmış olsa da resimlerimiz
  yabancı olsa da isimlerimiz
  nefrete dönse de sevgilerimiz
  yine de o aşka saygı duymalı
  sevenler her zaman bir dost kalmalı
  
  ahmet selçuk ilkan
• cepheye erzak yetiştiren bir köylü telaşıyla
  
  çıkıp gittin evimden,
  
  pencereye koştum,
  
  pencere yerinde yoktu..
  
  halbuki.. “gitme” diye seslenecektim..
  
  ağıtlar yakacaktım..
  
  gidersen kendimi pencereden atacaktım..
  
  pencere yerinde yoktu..
  
  demir parmaklıklardan sokağa baktım..
  
  insanların ayakları altında..
  
  ezildim, sustum..
  
  bisikletten bir çocuk düştü o an
  
  yüzünde ayrılığa muadil bir acı
  
  sen yanından geçtin,
  
  ben içinden çocuğun,
  
  bir zaman sonra = az önce
  
  bodrum katımın penceresizliğinden..
  
  ve sensizliğimden çok yükseklere taşındım...
• ben seninle sözün bittiği yerdeyim
  bence artık sen de herkes gibisin
• ayrılırken
  
  dinle sevdiğim, bu ayrılık saatidir
  dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
  erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
  tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
  bu saatte gözyaşları, yeminler,
  boş bir tesellidir inandığımız.
  perde kapanıyor, filim bitiyor işte,
  o hiç bitmeyecek sandığımız...
  görüyorsun, konuşacak bir şeyimiz kalmadı.
  sadece bakışlarımızda hüzün.
  iste ayrılık bu, hiç beklemediğimiz;
  o ikiz kardeşi ölümün.
  anlıyorum bir daha görüşemeyeceğiz
  bu son buluşmamızdır seninle
  yeni bir hayata başlayacaksın artık
  onunla, o yeni sevgilinle.
  anlıyorum artık o öpecek ellerini
  kulağına askı o fısıldayacak
  içinde bir pişmanlıktan başka
  benden eser kalmayacak.
  
  sigaranı söndur, kalkabiliriz
  on adım sonra yollarımız ayrılmalı
  sakın ağlama ve bir şey söyleme bana
  insan ayrılırken bile büyük olmalı.
  
  (bkz: ümit yaşar oğuzcan)
• ikisine de mazı hakimdi. hep geçen günleri düşünerek yürüyorlardı. bir kibrit alevinin fani ışığında görünüp kaybolan eşya gibi, bir çok hatıralar parlayıp sönüyordu….
  şinasi birden durdu: "peki" dedi, "bir şey soracağım". neriman bu teklifi ümitle karşıladı. sorulacak sualin her şeyi tamir edecek bir cevap yolu açacağından adeta emindi. mesut günlerindeki tebessümünü hatırlamaya ve taklit etmeye çalışarak “sor” dedi.
  şinasi aklına gelen sayısız bir çok sualin hücumu altında boğulmaktan kurtulmaya çalışır gibi durdu, düşündü, seçti ve sordu:
  
  “niçin sen artık dünkü eski sen değilsin?”
  “niçin biz bugün, ikimiz de kıymetli bir şeyi kaybetmiş gibiyiz?”
  “niçin bugün düne benzemiyor?”
  “niçin böyle oldu?”
  
  peyami safa
  fatih-harbiye
• (bkz: arkadaş kalalım)
• "karşıma birdenbire ailevi nedenler çıktı. ayrılırken hepinize teessüf ediyorum efendim."
  
  sonra iki taraftan da dedikodu kazanları kaynamaya başlar. bu resmi açıklamadan ibarettir, diplomatiktir, yetersiz veya gerçeğe aykırıdır.