baba

• geçen gün eve geldim, 10 dakika kadar sonra eve geldi ve mutfakta, buzdolabının önünde 5 yaşımdaymışım gibi en sıkı kim sarılacak sarılması yaptık. işin garip yanı, 5 yaşındayken hiç yapmamıştık. kendimden, madem bunu yapabiliyorsun niye bunca yıl bekledin, diye isyan etmesini beklerdim ama bunun yerine vakitleri varken baba kız olmayı deneyen iki çaylak gibi hissediyorum. sadece, sarılınca boynundaki gözlük ciğerime kadar battı. ama hayatımda sayıyla bulunan bir durumu "canım acıyor" diyerek bölmek istemedim. "baba" böyle bir varlık, seni görebilmesi için önce emekli olması, uğruna yıllarını verdiği siyasi düşüncenin çöpe yuvarlanması, iki tane torunla birlikte evlat sevgisini tekrar hatırlaması gerekiyor ve tüm bunlar yetmezmiş gibi bi şekilde de canını acıtmayı başarıyor. gerçi sen artık o acıyı takmayacak kadar büyümüş oluyorsun. biraz talihsiz ama yine de keyifli. no drama no queen.
  
  sevgili babalar, sanırım babalık, annelik gibi default yüklenmiyor. sevmeye, büyüdükçe onu tanımaya ve koruyup kollamaya bakın. acele etmeyin ama elinizi çabuk tutun ve benimkinden önce davranın. bir de eşinizi sevin ve bunu gösterin. kendisi en büyük ortağınız. çocuğunuzla aranız kötü olursa ölmezsiniz ama eşinize sevginizi göstermezseniz hık diye gidersiniz. benden söylemesi.
  kolaylıklar ve sevgiler.