cahit sıtkı tarancı

• otuz bes yas
  
  yas otuz bes! yolun yarisi eder.
  dante gibi ortasindayiz omrun.
  delikanli cagimizdaki cevher,
  yalvarmak, yakarmak nafile bugun,
  gozunun yasina bakmadan gider.
  sakaklarima kar mi yagdi ne?
  benim mi allahim bu cizgili yuz?
  ya gozler altindaki mor halkalar?
  neden boyle dusman gorunuyorsunuz;
  yillar yili dost bildigim aynalar?
  zamanla nasil degisiyor insan!
  hangi resmime baksam ben degilim:
  nerde o gunler, o sevk, o heyecan?
  bu guler yuzlu adam ben degilim
  yalandir kaygisiz oldugum yalan.
  hayal meyal seylerden ilk askimiz;
  hatirasi bile yabanci gelir.
  hayata beraber basladigimiz
  dostlarla da yollar ayrildi bir bir;
  gittikce artiyor yalnizligimiz
  gokyuzunun baska rengi de varmis!
  gec farkettim tasin sert oldugunu.
  su insani bogar, ates yakarmis!
  her dogan gunun bir dert oldugunu,
  insan bu yasa gelince anlarmis.
  ayva sari nar kirmizi sonbahar!
  her yil biraz daha benimsedigim.
  ne donup duruyor havada kuslar?
  nerden cikti bu cenaze? olen kim?
  bu kacinci bahce gordum tarumar.
  n'eylesin olum herkezin basinda.
  uyudun uyanamadin olacak
  kim bilir nerde, nasil, kac yasinda?
  bir namazlik saltanatin olacak.
  taht misali o musalla tasinda.
  
  mademki vakit aksam
  
  mademki vakit aksam,
  madem ne evim barkim,
  ne de bir tek âsinam,
  açilsin gizli sofram,
  gelsin kadehte rakim,
  dostum, nesem ve sarkim!
  mademki vakit aksam!