mahpus

• mehmet ördekçi'ye
  
  özgürlük kaldırımlardan başlar.
  yolları ve hakları keskin çizgileriyle temelli ikiye ayıran,
  bütün kaldırımlar yıkılsa önce bir.
  kafalarımızda en yükseklerinden yürüyenlerin de boyunun küçüldüğü
  muhacirliğin kapı önlerimizden başlayıp
  hayatlarımızın her fasılasına dağılan sızısı
  
  özgürlük kaldırımlardan başlar.
  çünkü her sabah okula giden çocuklar gibi zaten azarlanmaya pek hazırdık,
  yürüdüğümüz her kaldırımda sınırları çizilmiş çocukluğumuz büyümedi elbet.
  ondan mıdır nedir büyüyünce de hiçbirşey değişmedi
  hep azarladık, hep azarlandık.
  
  ya yukarıda olurduk ya aşağıdakiler öldürürdü kardeşlerimizi.
  evlerimizin etrafında dolanan kolluk kuvveti
  belki sen olmasan insanlığımızın seyri değişirdi.
  kaldırımlar zorla tıkıldığımız mahpus
  
  aslında hürriyet dediğin
  belki de yalnızca tozdu topraktı
  kasaba halkının yürüdüğü
  yani hürriyetin engebeden ibaret değilse tanımı
  yani bir engebeden medet ummak değilse adam gibi yaşamı
  bütün kaldırımlar yıkılsın önce bir
  ya çıkarsın ya ezer gücün dayattıkları diye
  başımıza dayanan süngüler gibi çaresiz kaldırımlara çıktık
  annemizin şevkati, babamızın kolladığı kucak sandığımız.
  öyle değilmiş!
  ne zaman sokaklara meylettiysek,
  kaldırımlarda bulduk kendimizi
  ağzımızın payı hemzeminlere takıldı katarlarımız,
  kırmızı yandı, çanlar çaldı
  biz durduk, biz sustuk ve geçmedik tam da öğretildiği gibi
  özgürlük nedense hep haddini bilecek sözden anlamaz çocuk
  kaldırımların kaldırdığı kaşlarla öğrenirse beklemeyi.
  atlar bile canı istemeyince itiraz etti, biz durduk.
  yüksek kaldırımlar oyuncaklar gibi değiştirildi bir taraftan
  bir yeşile boyandı, bir taşları söküldü, yenilendi
  ve biz zannettik ki sorun onların eskimesiydi.